Ape Cave - Pillars Of Evolution

 

Μόλις έναν χρόνο ζωής συμπλήρωσαν οι ανερχόμενοι Ape Cave τον τρέχοντα μήνα, καθώς σχηματίστηκαν στο Πόρτλαντ του Όρεγκον από τέσσερις ιδιαιτέρως ικανούς και δραστήριους τύπους, οι οποίοι πρόσφατα κυκλοφόρησαν σε digital μορφή μονάχα προς ώρας την δεύτερη συνολικά δουλειά τους και πρώτη με full length μορφή υπό τον τίτλο Pillars Of Evolution.

 

Για ακόμη μια φορά στην ως τώρα πορεία τους οι άκρως ελπιδοφόροι Ape Cave μας χαρίζουν αρκετά στοιχεία για την αισθητική τους, μουσική και στιχουργική, μες από το έξοχο τους artwork, ενώ ειδικής μνείας αξίζει και η παραγωγή του Pillars Of Evolution, που ισορροπεί τέλεια μεταξύ fuzz διαύγειας κι υπέρβαρης heavy βρωμιάς, απογειώνοντας τον στιβαρό και σκαιό του ήχο.

 

Σχεδόν 52 λεπτά είναι η διάρκεια των οχτώ κομματιών, που περιέχει το δυναμικό και χορταστικό Pillars Of Evolution, το οποίο μες από το πλούσιο ταλέντο και με όχημα την εκτελεστική και συνθετική δεινότητα των Ape Cave μας ταξιδεύει σε μαγευτικά stoner ηχοτοπία γεμάτα έντονες sludge πινελιές και σε progressive βάλτους πασπαλισμένους με πυκνή doom/death σκόνη.

 

Leads μελωδικά και στολισμένα με μια διαβολική αίσθηση απειλής διανθίζουν φανταστικά τα λιγοστά και μετρημένα solos της κιθάρας των Ape Cave, η οποία άλλοτε σκαρώνει συμπαγή riffs με ισχυρό sludge άρωμα κι άλλοτε υφαίνει doom/death ρυθμούς με stoner τσαγανό, εντείνοντας την αβυσσαλέα heavy ορμή του Pillars Of Evolution κι αναδεικνύοντας την metal αύρα του.

 

Ντραμς και μπάσο συνθέτουν ένα δυναμικό κι ογκώδες rythm section, που χαρίζει στον ατίθασο ήχο των Ape Cave ηχητικό βάθος, ενώ τα πρώτα πλημμυρίζουν αρμονικά με το εκρηκτικό τους groove τα περιπετειώδη κομμάτια του εξόχως απολαυστικού Pillars Of Evolution, μαρτυρώντας έτσι με την συμβολή και του δευτέρου, τις έντονες progressive αναφορές, που το διαπερνούν.

 

Καθαρά φωνητικά πότε με στεντόρεια και πότε με ψιθυριστή χροιά στολίζουν επιτυχώς με ισχνά grunge ρινίσματα το έξοχο Pillars Of Evolution κι ενισχύουν σωστά την ήδη μεγάλη του ηχητική ποικιλία με τη συνεχή κι άψογη εναλλαγή τους από τους πάρα πολλά υποσχόμενους Ape Cave, άλλοτε με brutal βρυχηθμούς 90's doom/death υφής κι άλλοτε με λυσσαλέα sludge ουρλιαχτά.

 

Τραχιά stoner ηχοχρώματα καλύπτουν υπέροχα την υφέρπουσα rock ψυχεδέλεια των Ape Cave κι αποτελούν σημαντικό στοιχείο του sludge υποβάθρου τους, ενώ τα κλασσικά metal αρώματα τους, ευωδιάζουν doom/death σαπίλα και προσφέρουν στο μεστό Pillars Of Evolution γενναίες ποσότητες progressive αδρεναλίνης κι έτσι καθιστούν σχεδόν ακαταμάχητη την heavy του αύρα.

 

Εν ολίγοις, μουσικό ταλέντο κι αχαλίνωτη φαντασία σε συνδυασμό με αστείρευτη έμπνευση και heavy δεξιοτεχνία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των Ape Cave, καθώς και τα πλέον σημαντικά γνωρίσματα του εκπληκτικού Pillars Of Evolution, που μαρτυρά με πειστικό κι εύγλωττο τρόπο το μεράκι τους για stoner ηχοτοπία με prog μπρίο, sludge γοητεία και doom ομορφιά. Θαυμάσιο.

 

Ape Cave: Bandcamp / Facebook

 

Bloodiest

 

Χρειάστηκε να περάσουνε πέντε χρόνια από το ντεμπούτο τους με τίτλο Descent και οχτώ χρόνια από την δημιουργία τους κάπου στο Σικάγο για να επιστρέψουν δυναμικά στα heavy δρώμενα με τη νέα τους και δεύτερη συνολικά δουλειά οι τρομεροί Bloodiest, οι οποίοι στα μέσα του Γενάρη κυκλοφόρησαν δια μέσω της Relapse Records τον ομώνυμο τους δίσκο.

 

Όμως άξιζε τον κόπο η πολυετής αναμονή, καθώς τούτο το άλμπουμ, που περιέχει 8 κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 44 λεπτών, βρίθει από αγνό κι ατόφιο experimental μεράκι και στάζει heavy τσαγανό σε κάθε νότα του, ενώ ειδικής μνείας αξίζει το λιτό, μα συνάμα γεμάτο συμβολισμούς artwork του Bloodiest, που κολακεύει το στιχουργικό και ηχητικό του άρωμα.

 

Ιστορίες για την παρακμή της ανθρωπότητας και για συμφορές ανείπωτου πόνου χαρακτηρίζουν τα κομμάτια του Bloodiest, τα οποία χρωστούν λίγη από την ηχητική τους οξυδέρκεια και στην αψεγάδιαστη πραγματικά παραγωγή του, που ισορροπεί τέλεια μεταξύ fuzz βρωμιάς και heavy διαύγειας κι απογειώνει έτσι την ορμητική και χειμαρρώδη τους ακραία πειραματική δυναμική.

 

Ζοφερά post rock ηχοχρώματα συμπλέκονται σε μια αέναη μάχη με τα στιβαρά κι απόκοσμα sludge στοιχεία των Bloodiest και στολίζουν έτσι επιτυχώς με ακάνθινες post punk πινελιές κι αχνά doom ρινίσματα τον αβυσσαλέα σκοτεινό κι ερεβώδη καμβά τους, το metal περίβλημα του οποίου, αναδεικνύει την ατμοσφαιρική του heavy αύρα και την κινηματογραφική του αισθητική.

 

Σχιστά ουρλιαχτά και βαριές brutal κραυγές εναλλάσσονται αρμονικά με τα καθαρά φωνητικά και συμβάλουν έτσι στην ηχητική ποικιλία του Bloodiest, ενώ οι κιθάρες άλλοτε πλέκουν αρκούντως heavy ρυθμούς και μελωδίες, πότε με τραχιά sludge ευωδία και πότε με την εύθραυστη ομορφιά του post rock ήχου κι άλλοτε σε πλήρη αρμονία με τα πλήκτρα υφαίνουν εθιστικές drone νότες.

 

Μπάσο και ντραμς πλημμυρίζουν αρμονικά με το στιβαρό και συμπαγές τους groove το τελικό μουσικό σύνολο κι εντείνουν άλλοτε τα κοφτά riffs από τις κιθάρες με την ογκώδη τους υφή κι άλλοτε πασπαλίζουν σωστά το Bloodiest με post punk σκόνη και metalgaze πινελιές, δίνοντας heavy αιχμές στην extreme metal αύρα του και συμβάλλοντας σημαντικά στην ομαλή του ροή.

 

Νομίζω, πως οι λέξεις δεν είναι αρκετές ούτε καν για να προσπαθήσουνε να περιγράψουν ακόμη και υποτυπωδώς το εξόχως απολαυστικό κι ομώνυμο πόνημα από τους φοβερούς Bloodiest, οι οποίοι με το πλούσιο ταλέντο, την αστείρευτη έμπνευση, την συνθετική κι εκτελεστική δεινότητα και την αχαλίνωτη φαντασία τους, μες από τα περιπετειώδη κομμάτια του, ρημάζουνε ψυχές.

 

Εν ολίγοις, ο σφόδρα πειραματικός κι αρκούντως heavy ήχος, που παντρεύει σωστά sludge και post rock ηχοχρώματα με λυσσαλέες doom και post punk μελωδίες, υπό ένα μαγευτικό metal πρίσμα και μες από ένα εξαιρετικά experimental πλαίσιο, είναι στο περίπου η απάντηση στο τι ακριβώς παίζουν οι Bloodiest, που ήρθαν αποφασισμένοι να συντρίψουνε καθετί σάπιο. Δέος.

 

Bloodiest: Bandcamp / Facebook

Relapse Records: Official Website

 

A Thousand Sufferings - Burden

 

Μια ιδιαιτέρως ελπιδοφόρα κι ανερχόμενη μπάντα σχηματίστηκε στο Βέλγιο το 2013 υπό το όνομα A Thousand Sufferings, η οποία στα τέλη της περσινής χρονιάς κυκλοφόρησε τον ντεμπούτο δίσκο της υπό τον τίτλο Burden, ο οποίος τυγχάνει να έχει full length μορφή, καθώς περιέχει μόλις 4 κομμάτια συνολικής όμως διάρκειας 35 λεπτών, μέσω της Satanath Records.

 

Λυρικά μακάβριο το artwork του χορταστικού Burden, που κολακεύει την σκοτεινή μουσική του, μιας και μαρτυρά τα black ηχοχρώματα και τον doom χαρακτήρα του, ενώ η αψεγάδιαστη του παραγωγή προσδίδει μια τραχιά old school αισθητική στον σκαιό ήχο του πρώτου πονήματος των A Thousand Sufferings, αναδεικνύοντας έτσι τις δηλητηριώδεις τους death αναθυμιάσεις.

 

Brutal αρώματος καθαρά φωνητικά βουτηγμένα στο γρέζι εναλλάσσονται με βραχνά και σχιστά ουρλιαχτά στο Burden συμβάλλοντας έτσι σημαντικά στην ηχητική ποικιλία του, καθώς άλλοτε μαρτυρούν εύγλωττα τον epic doom χαρακτήρα του κι άλλοτε ζέχνουν death σαπίλα και δίνουν έτσι πρωτόγονα black χαρακτηριστικά στον σκληρό metal καμβά των A Thousand Sufferings.

 

Στιβαρά ραπίσματα στο κουφάρι του Burden από τα δυναμικά ντραμς, τα οποία πλημμυρίζουν αρμονικά το σκαιό κι υπέρβαρο blackened doom σκαρί του με το ερεβώδες τους groove, ενώ το πνιγμένο στην αβυσσαλέα fuzz παραμόρφωση μπάσο των A Thousand Sufferings πασπαλίζει διακριτικά με σχεδόν ανεπαίσθητες stoner ψευδαισθήσεις το βαρύ κι ακραίο metal τους άρωμα.

 

Πάνω στην αρχέγονη black υφή του Burden οι πολλά υποσχόμενοι A Thousand Sufferings χτίζουν αργόσυρτα και βαλτώδη riffs σε κλασσικό doom ύφος με τις κιθάρες τους, εδραιώνοντας έτσι το blackened doom υπόβαθρο τους, το οποίο επιτυχώς έχουν στολίσει με sludge ψήγματα και με ισχνές funeral πινελιές, που καθιστούν εξόχως απολαυστικό την death doom αύρα τους.

 

Εν ολίγοις, θαρρώ ότι το παρθενικό άλμπουμ των A Thousand Sufferings, που καθιστά την extreme κι αρκούντως heavy ηχητική ταυτότητα τους μοναδική, μας παρουσιάζει το ταλέντο και το μεράκι τους για τον doom ήχο και τις black εκφάνσεις της metal μουσικής μες από τα βιαίως όμορφα κομμάτια του Burden, τα οποία υπόσχονται ανίερη blackened doom απόλαυση. Έξοχο.

 

A Thousand Sufferings: Facebook

Satanath Records: Official Website

 

BoneHawk - Albino Rhino

 

Αν και τα μέλη των BoneHawk παίζουν μουσική παρέα από τα σχολικά τους χρόνια κιόλας, εντούτοις η μπάντα επίσημα σχηματίστηκε στο Μίσιγκαν από όπου και κατάγεται το 2011 όταν οι Matt Helt σε κιθάρα, φωνή και ντραμς, Chad Houts στην κιθάρα και Chris Voss στο μπάσο αποφασίσανε να ασχοληθούνε λίγο πιο σοβαρά με τη μουσική από όταν ήτανε μαθητούδια.

 

Έτσι λίγα χρόνια αργότερα και ύστερα από κάμποσες live εμφανίσεις ηχογραφήσανε κι έβγαλαν σε πολύ περιορισμένες κόπιες το παρθενικό τους άλμπουμ με τίτλο Albino Rhino, το οποίο πρόκειται να επανακυκλοφορήσει από την Ripple Music σε λίγες εβδομάδες από τώρα κι εν αναμονή της επερχόμενης δουλειάς τους, η οποία μάλλον θα είναι έτοιμη την ερχόμενη Άνοιξη.

 

Όμως καθώς τα χρόνια πέρασαν ο τελευταίος αναφερθέν στην πρώτη παράγραφο έδωσε αποχωρώντας από τους BoneHawk την θέση του στον Taylor Wallace και το χρόνιο κενό τους στα ντραμς ήρθε να καλύψει ο Jay Rylander, αμφότεροι εκ των οποίων δεν συμμετέχουν στο πρώτο πόνημα τους, αλλά δείχνουν έτοιμοι να συνεισφέρουν σημαντικά από εδώ και στο εξής.

 

Σε τούτο το κείμενο βέβαια η προσοχή στρέφεται αποκλειστικά στο εξόχως απολαυστικό και ιδιαιτέρως χορταστικό Albino Rhino, που περιέχει 10 κομμάτια συνολικής διάρκειας 48 περίπου λεπτών, ενώ ειδικής μνείας αξίζει τόσο το φανταστικό του artwork, όσο και η αψεγάδιαστη του παραγωγή, που προσφέρει διαύγεια και fuzz θέρμη στα εκρηκτικά κομμάτια των BoneHawk.

 

Παθιασμένα κι αισθαντικά είναι τα φωνητικά των BoneHawk, τα οποία ταιριάζουν άψογα στο χαλαρό και συνάμα ορμητικό του heavy χαρακτήρα, ενώ οι δυο κιθάρες τους, άλλοτε σκαρώνουν διαβολικής ομορφιάς κι αχνής vintage αύρας leads κι άλλοτε στολίζουν σωστά το εξαιρετικό Albino Rhino με δυναμικά riffs είτε σε χειμαρρώδες doom rock μοτίβο, είτε σε stoner ύφος.

 

Ισχνά funk ηχοχρώματα ξεπετάγονται από το σπιρτόζικο μπάσο και πασπαλίζουν αρμονικά το τραχύ κι αγριεμένο heavy rock υπόβαθρο του Albino Rhino, ενώ τα σπινθηροβόλα ντραμς πλημμυρίζουν με το σκαιό και σκανδαλιάρικο τους groove τα γεμάτα stoner ενέργεια κομμάτια από τους BoneHawk, τα οποία μαρτυρούν doom τσαγανό κι αγνό κι ατόφιο NWOBHM μεράκι.

 

Τέλος, η stoner ευωδία πυρίτιδας, που ζέχνει το εξόχως διασκεδαστικό και μεστό Albino Rhino, κολακεύει τις αχνές desert αναθυμιάσεις του κι απογειώνει την αλήτικη doom αύρα και το hard rock ταμπεραμέντο, που διακρίνει την αβυσσαλέα σαγηνευτική κι άκρως εθιστική fuzz αισθητική των άκρως ελπιδοφόρων BoneHawk και του μεθυστικού τους heavy rock αρώματος. Υπόκλιση.

 

BoneHawk: Bandcamp / Facebook

Ripple Music: Official Website

 

Fabio Cuomo - La Deriva Del Tutto

 

Μεγάλη πορεία στον ακραίο heavy χώρο και στα underground σοκάκια του έχει ο πολυτάλαντος Fabio Cuomo, που είναι γνωστός για τη συμμετοχή του σε διάφορες μπάντες της Ιταλίας από όπου κατάγεται όμως αφορμή για τούτο το κείμενο αποτελεί το νέο του προσωπικό πόνημα με τίτλο La Deriva Del Tutto, που κυκλοφορεί τούτες τις μέρες από την Taxi Driver Records.

 

Δυο μόλις κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 36 λεπτών είναι το μουσικό περιεχόμενο του εξόχως ατμοσφαιρικού La Deriva Del Tutto, το οποίο ξεχωρίζει για την ερεβώδη διαύγεια της παραγωγής του, καθώς και για το βουκολικής αύρας artwork του, που κολακεύει τις αχαλίνωτες ambient αναζητήσεις του Fabio Cuomo κι αναδεικνύει συγχρόνως την drone του νοοτροπία.

 

Πειραματισμός και μυστήριο κυριαρχούν στον ήχο του χορταστικού La Deriva Del Tutto, το οποίο μας ταξιδεύει σε σκοτεινά experimental αισθητικής ambient ηχοτοπία και μας μαγεύει με την drone απόχρωση και τις αχνές πινελιές occult ψυχεδέλειας με τις οποίες ο ταλαντούχος και πολυπράγμονας Fabio Cuomo έχει επιτυχώς πασπαλίσει το παραμυθένιο τελικό αποτέλεσμα.

 

Σποραδικά φωνητικά σε στυλ ψαλμωδίας εναλλάσσονται σωστά και διακριτικά με ψυχρές και παγερές ηλεκτρικές κιθάρες, που διαλύουν την synth γαλήνη του La Deriva Del Tutto και το διανθίζουν με post rock ψήγματα και σχεδόν ανεπαίσθητες kraut σταγόνες, που αναδεικνύουν υπέροχα την έντονη ευωδία κλασικής μουσικής, που διαπερνά τα κομμάτια του Fabio Cuomo.

 

Αναιμικές tribal αιχμές φωτίζουν αρμονικά το θολό και σκαιό ambient προσωπείο του ιδιαιτέρως απολαυστικού La Deriva Del Tutto, χάρη στα κρουστά του Fabio Cuomo, τα οποία οδηγούν σε συνδυασμό με την αβυσσαλέα του φαντασία σε διάφανους prog κι αιθέριους post βάλτους τις μελωδίες του, οι οποίες μαρτυρούν drone νοσταλγία κι εύθραυστη heavy μελαγχολία. Έξοχο.

 

Fabio Cuomo: Bandcamp / Facebook

Taxi Driver Records: Official Website

 

The Hyle - EP

 

Μια ακόμη εξαιρετική μπάντα σχηματίστηκε στην Σκανδιναβία πριν από δυο χρόνια περίπου κι αυτή δεν είναι άλλη από τους εκ Δανίας προερχόμενους The Hyle, τους οποίους όμως καλύπτει ένα βαρύ και πυκνό πέπλο μυστηρίου, καθώς οι λιγοστές έως κι ελάχιστες ως τώρα γνωστές πληροφορίες για αυτούς και το γενικότερο ποιόν τους, περιορίζονται στις παραπάνω γραμμές.

 

Αυτό βέβαια δεν αποτελεί τροχοπέδη για την ακρόαση της μουσικής τους, αντιθέτως θα έλεγα ότι εντείνει την απόλαυση σχετικά με αυτή, μιας και το παραδοσιακό doom rock υπόβαθρο των The Hyle, που είναι εύστοχα διακοσμημένο με occult αναφορές κι αχνές metal πινελιές, μαρτυρά το πλούσιο ταλέντο τους κι εδραιώνει με τσαμπουκά την δική τους προσωπική heavy ταυτότητα.

 

Δύο μόλις κομμάτια περιέχει το δεύτερο συνολικά πόνημα τους, που έγινε διαθέσιμο μονάχα σε digital μορφή προς το παρόν δια μέσω της σελίδας των The Hyle στο bandcamp υπό τον λιτό κι απέριττο και συνάμα εξόχως περιεκτικό τίτλο: EP, τα οποία διαρκούν συνολικά 18 λεπτά και μας ταξιδεύουν σε μουντά και ζοφερά doom ηχοτοπία με την αρχέγονη και γκρίζα τους heavy αύρα.

 

Παρά την σκαιή και μελωδική συνάμα χροιά του EP, η τραχιά αγριάδα του έξοχου του artwork έρχεται σχεδόν σε πλήρη αντίθεση με την αψεγάδιαστη παραγωγή του, που ισορροπεί τέλεια μεταξύ fuzz διαύγειας και heavy βρωμιάς, απογειώνοντας έτσι με την αβυσσαλέα της metal καθαρότητα το επιβλητικό, εξόχως εθιστικό και χειμαρρώδες doom rock μοτίβο των The Hyle.

 

Καθαρά φωνητικά με ασθενικό γρέζι στην υφέρπουσα κι έμφυτη βραχνάδα τους πλαισιώνουν αρμονικά την ατμοσφαιρική trad doom αισθητική των solos και leads της κιθάρας των The Hyle, η οποία υφαίνει συνεχώς μεθυστικά riffs, που μας βυθίζουν άλλοτε στα πλέον σκοτεινά λημέρια της αχανούς heavy ψυχεδέλειας κι άλλοτε οδηγούν σε vintage παραισθήσεις τον ήχο του EP.

 

Βραδυκίνητα και συνάμα πάντοτε με περισσή δεξιοτεχνία τα ντραμς, που χαρίζουν απλόχερα το μονολιθικό τους groove στο χορταστικό, παρά το σχετικά μικρό του δέμας, EP, ενώ άψογα συνεργάζονται με το μεστό μπάσο, που χαρίζει όγκο και βάθος στα σαγηνευτικά κομμάτια του, στα οποία οι The Hyle χάρισαν ανατολίτικης ευωδίας doom αρώματα με το ντελικάτο sitar τους.

 

Θαρρώ ότι τα πολλά λόγια περιττεύουν όσον αφορά τουλάχιστον στο θαυμάσιο EP από τους άκρως ελπιδοφόρους και πάρα πολλά υποσχόμενους The Hyle, καθώς είμαι σίγουρος, πως οι αμαρτωλά θελκτικές του συνθέσεις, χάρη στη βάναυση doom rock γοητεία τους, θα μουδιάσουν όλες σας τις αισθήσεις με την απόκοσμη ομορφιά και την αγνή κι ατόφια τους heavy υπόσταση.

 

Εν κατακλείδι και για όσες κι όσους δεν έχετε ως τώρα πιάσει το υπονοούμενο, θα ήθελα να τονίσω ότι το παραμυθένια εφιαλτικό EP από τους ανερχόμενους The Hyle, είναι ένα από τα εντυπωσιακότερα doom rock ακούσματα των τελευταίων ετών κι έτσι δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός, πως τρομάζει με την ανείπωτη ομορφιά του, η οποία θα σας κολάσει. Ακαταμάχητο.

 

The Hyle: Bandcamp / Facebook

 

Instant Boner - Outburst

 

Διαρκώς δραστήρια είναι η εγχώρια rock σκηνή κι αυτό αποδεικνύεται από τα πολλά lives, που λαμβάνουν χώρα συνεχώς σε διάφορες περιοχές της χώρας, καθώς κι από τις ουκ ολίγες studio δουλειές, που κυκλοφορούν από τις ανερχόμενες και ντόπιες μπάντες, μια εκ των οποίων είναι και οι σχηματισμένοι το 2013 στην Θεσσαλονίκη και πάρα πολλά υποσχόμενοι Instant Boner.

 

Τούτη η εξόχως ελπιδοφόρα μπάντα κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες την δεύτερη δουλειά της υπό τον τίτλο Outburst, η οποία όπως ακριβώς και το προπέρσινο ντεμπούτο τους έχει την μορφή EP κυκλοφορίας, καθώς περιέχει μόλις πέντε κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 28 λεπτών, ένα εκ των οποίων αποτελεί διασκευή σε κλασσικό κομμάτι του θρυλικού Jimi Hendrix.

 

Digital υπόσταση μονάχα έχει προς ώρας το χορταστικό, παρά το μικρό του δέμας, Outburst, το οποίο ξεχωρίζει για το πανέμορφο artwork του και διακρίνεται για την διαυγή και δυναμική του παραγωγή, η οποία χάρη στην δεξιοτεχνία των Απόστολου Σιώπη και Κώστα Φραγκόπουλου, προσφέρει στα περιπετειώδη κομμάτια των Instant Boner μια ηχητική θέρμη εξόχως εθιστική.

 

Ζεστασιά και πάθος διαπερνούν αρμονικά τα πότε βραχνά και γεμάτα γρέζι και πότε καθαρά κι αισθαντικά φωνητικά των Instant Boner, τα οποία συμβάλουν σημαντικά στην ηχητική ποικιλία τους με την εθιστική χροιά τους, ενώ ντραμς και μπάσο συνθέτουν ένα στιβαρό rythm section και στολίζουν υπέροχα το χειμαρρώδες και γαλήνιο συνάμα Outburst με περισσή groove ενέργεια.

 

Άλλοτε κοφτά riffs βυθισμένα σε fuzz όπιο κι άλλοτε συμπαγείς μελωδίες σε διάφορους heavy ρυθμούς απαρτίζουν όλα τα κομμάτια του εξαιρετικά απολαυστικού Outburst, τα οποία είναι επιτυχώς διανθισμένα με solos και leads μεθυστικά από τους ευρισκόμενους σε συνθετικό κι εκτελεστικό οίστρο, Instant Boner, το μαγευτικό σαξόφωνο των οποίων, αιχμαλωτίζει καρδιές.

 

Ρωμαλέα stoner αισθήματα διακατέχουν την υφέρπουσα rock ψυχεδέλεια των Instant Boner, οι οποίοι έχουν επιτυχώς διανθίσει το Outburst με ισχυρές funky πινελιές κι αχνά desert ηχοτοπία, που μαρτυρούν όμως το σχεδόν σπαρακτικό blues μοτίβο του, το οποίο χρωστά την διακριτική του hard rock αδρεναλίνη στα διάφανα prog στοιχεία και στις αναιμικές του alternative αναφορές.

 

Σίγουρα νομίζω ότι χρειάζεται ακόμη λίγο σμίλευμα η προσωπική μουσική ταυτότητα των άκρως ελπιδοφόρων Instant Boner, όμως το γεγονός, πως ακόμη και τόσο νωρίς στην διαδρομή τους έχουν επιτύχει να θέσουν υπό πλήρη κυριαρχία και να χρησιμοποιήσουν σωστά στον ατίθασο τους ήχο τις όποιες επιρροές τους, θαρρώ ότι μαρτυρά πλούσιο ταλέντο και τεράστια ικανότητα.

 

Έτσι δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός, πως το ιδιαιτέρως ενδιαφέρον Outburst ξεχειλίζει από rock τσαγανό και βρίθει heavy συναισθημάτων, ενώ συγχρόνως παρουσιάζει πειστικά και με άκρως απολαυστικό τρόπο το blues ταμπεραμέντο των δημιουργών του, καθώς η αχαλίνωτη φαντασία μαζί με την αστείρευτη έμπνευση τους απογειώνουν την έμφυτη του rock ψυχεδέλεια.

 

Καλό θα ήταν λοιπόν οι εξαίρετοι Instant Boner να συνεχίσουν δυνατά και το ίδιο προσεκτικά στο μέλλον, διότι έχω την εντύπωση ότι το διάβα τους από τα σοκάκια της rock μουσικής και του heavy ήχου θα είναι λαμπρό, καθώς κρίνοντας από το προσεγμένο στην λεπτομέρεια Outburst, μάλλον δεν αργεί πολύ η στιγμή, που τούτοι οι τύποι θα μας κάνουν να παραμιλάμε. Υπόκλιση.

 

Instant Boner: Bandcamp / Facebook

 

Forming The Void - Skyward

 

Ακόμη ένας εξαιρετικός πραγματικά δίσκος, που για κάποιο περίεργο λόγο μου ξέφυγε κατά τη διάρκεια της περασμένης χρονιάς, οπότε κι αρχικά κυκλοφόρησε ήρθε η ώρα να γραφτεί στα κιτάπια τούτης της διαδικτυακής γωνιάς κι ο λόγος είναι για το χορταστικό Skyward από τους έξοχους Forming The Void, που αποτελεί την δεύτερη συνολικά τους full length κυκλοφορία.

 

Περίπου 35 λεπτά διαρκεί το εξαιρετικά διασκεδαστικό Skyward, που περιέχει πέντε εκρηκτικά κομμάτια σε μεστό stoner ύφος, τα οποία χάρη στο ταλέντο και την έμπνευση των ανερχόμενων Forming The Void μας ταξιδεύουν σε μαγευτικά desert ηχοτοπία με την υφέρπουσα κι έμφυτη doom ψυχεδέλεια τους, που καθιστά ιδιαιτέρως εθιστικό το ράθυμο τους heavy rock υπόβαθρο.

 

Νωθρά κι αισθαντικά φωνητικά πλαισιώνουν υπέροχα την ρέμπελη stoner ατμόσφαιρα του Skyward κι εμπλουτίζουν με σχεδόν ανεπαίσθητη space rock σκόνη τα περιπετειώδη κομμάτια του, τα οποία χρωστούν στις δυο κιθάρες των Forming The Void, τόσο τα στιβαρά riffs, που ξεχειλίζουν fuzz αδρεναλίνη, όσο και τα μεθυστικά solos τους, που μαγεύουν σώμα και μυαλό.

 

Γενναίες ποσότητες groove ξεπετάγονται από τα ρωμαλέα τύμπανα των Forming The Void, που συνεισφέρουν άλλοτε με τα prog αποχρώσεων στοιχεία τους κι άλλοτε με το hard rock τσαγανό τους στην ομαλή ροή του Skyward, ενώ συνθέτουν ένα συμπαγές rythm section με το σπιρτόζικο μπάσο, που προσφέρει με περισσή μαεστρία βάθος κι όγκο στο τελικό αποτέλεσμα.

 

Θολές κι αναιμικές αχτίδες ambient rock χροιάς ξεπροβάλλουν διστακτικά μες από τις βαριές desert αναθυμιάσεις του Skyward και συντροφεύουν φανταστικά την doom ψυχεδέλεια του, η οποία χάρη στην δυναμική metal αύρα του δυνατού stoner υποβάθρου των Forming The Void κολακεύει τα ισχνά prog ρινίσματα και τα hard rock ψήγματα της heavy rock αισθητικής τους.

 

Εν ολίγοις, νομίζω ότι οι άκρως ελπιδοφόροι και πολλά υποσχόμενοι Forming The Void έχουν ακόμη πολλά να προσφέρουν στον ευρύτερο heavy χώρο, καθώς κρίνοντας από τις έως τώρα δουλειές τους και ιδιαίτερα από το εξαίρετο Skyward τότε θαρρώ ότι τους περιμένει ένα πολύ λαμπρό μέλλον στον αγαπημένο μας ήχο, αρκεί φυσικά να συνεχίσουν το ίδιο καλά. Θαυμάσιο.

 

Forming The Void: Bandcamp / Facebook

 

Monumentum - The Killer Is Me

 

Τούτες τις μέρες κυκλοφορεί από την Blues For The Red Sun Records η παρθενική δουλειά των Monumentum από τη Νορβηγία, η οποία περιέχει μόλις 4 κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 20 λεπτών, ενώ φέρει τον τίτλο The Killer Is Me και μας παρουσιάζει μες από την σκαιή μουσική της υπόσταση το πλούσιο κι αρκούντως heavy ταλέντο των δημιουργών της.

 

Στιβαρά κι ορμητικά riffs άλλοτε σε ρωμαλέο και κοφτό sludge ύφος κι άλλοτε σε αγριεμένο doom metal μοτίβο ξεχύνονται από την κιθάρα του Ørjan Olsen και κάνουν ενέσεις heavy αδρεναλίνης στο χειμαρρώδες The Killer Is Me, ενώ τα φωνητικά του ίδιου με το έμφυτο γρέζι και τη γλυκιά βραχνάδα τους, ενισχύουν σημαντικά την τραχιά stoner αύρα των Monumentum.

 

Groove ενέργεια ξεχειλίζει μες από το συμπαγές rythm section των σχηματισμένων σε μια μικρή πόλη του νορβηγικού βορρά πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο το 2010, Monumentum, καθώς ο Sindre Nicolaisen με τα δυναμικά του ντραμς πασπαλίζει με σπινθηροβόλα heavy ρινίσματα και σπιρτόζικα blues στοιχεία το πρωτόγονο stoner υπόβαθρο του εξαίρετου, The Killer Is Me.

 

Ενώ το μπάσο του Dan Erling Storjord υποστηρίζει φανταστικά τόσο την ατίθαση κιθάρα των Monumentum όσο και τα ντραμς τους και συγχρόνως διανθίζει επιτυχώς το χορταστικό, παρά το μικρό του δέμας, The Killer Is Me, με sludge ταμπεραμέντο και doom τσαγανό, χάρη στην αχνή του παραμόρφωση, που καθιστά εθιστικό τον αβυσσαλέο του κι ογκώδη fuzz χαρακτήρα.

 

Υφέρπουσα doom rock ψυχεδέλεια στολισμένη με vintage ψευδαισθήσεις παρέα με αρχέγονα stoner ηχοχρώματα συνθέτουν στο ιδιαιτέρως απολαυστικό The Killer Is Me ένα εκρηκτικό heavy όργιο με αχνή sludge ευωδία κι αρώματα blues υφής, τα οποία μαρτυρούν την αναιμική metal χροιά, που διακρίνει τους ανερχόμενους Monumentum και τη rock 'n' roll τους νοοτροπία.

 

Εν ολίγοις, εδώ έχουμε ένα εξαιρετικό πρώτο δείγμα γραφής από τους πολλά υποσχόμενους κι άκρως ελπιδοφόρους Monumentum, οι οποίοι δείχνουν έτοιμοι και ικανοί να ξεχωρίσουν στον doom χώρο από τον σωρό, καθώς το δυναμικό μπάσιμο, που επιχειρούν στα heavy δρώμενα με το The Killer Is Me, ευωδιάζει sludge και blues μεράκι, ενώ δείχνει stoner ειλικρίνεια. Ωραιότατο.

 

Monumentum: Facebook / Soundcloud

Blues For The Red Sun Records: Facebook

 

Morgengruss

 

Ένα ιδιαιτέρως ενδιαφέρον ηχητικό project σχηματίστηκε πριν από λίγο καιρό στην Γένοβα της Ιταλίας από τον Marco Paddeu σε φωνή και κιθάρες, το οποίο φέρει το όνομα Morgengruss, όπως ακριβώς και η παρθενική δουλειά του, που είναι η αφορμή για τούτες τις γραμμές και η οποία κυκλοφορεί τούτες τις μέρες από την επίσης ιταλική και γενοβέζικη Taxi Driver Records.

 

Σχεδόν 42 λεπτά διαρκούν συνολικά τα 7 κομμάτια του ομώνυμου ντεμπούτο δίσκου από τους Morgengruss, ενώ ειδικής μνείας αξίζουν οι αρκετοί guest μουσικοί, που συμμετείχαν ενεργά στην δημιουργία του και συγκεκριμένα η Sara Twinn στο σαξόφωνο, ο Enrico Tauraso στην κιθάρα, ο Roby Nappi Calcagno στην τρομπέτα κι ο Emi Cioncoloni σε κρουστά και πιάνο.

 

Όλοι τους ταλαντούχοι και ιδιαιτέρως γνωστοί στους underground κύκλους της πειραματικής heavy μουσικής, όπως ακριβώς κι ο ιθύνουν νους των Morgengruss, οι οποίοι με εφαλτήριο την αχαλίνωτη folk φαντασία και την έμφυτη drone αύρας έμπνευση τους, μας ταξιδεύουν σε γαλήνια post ηχοτοπία στολισμένα με ισχνά ambient στοιχεία και σχεδόν ανεπαίσθητα doom αρώματα.

 

Εύθραυστες ambient μελωδίες απλώνονται αρμονικά πάνω στον αραχνοΰφαντο folk χαρακτήρα των Morgengruss και πασπαλίζουν συμμετρικά το λεπτεπίλεπτο σκαρί του με μεθυστικές drone πινελιές, που καθιστούν εθιστική την βουκολικής ευωδίας post rock αύρα των συνθέσεων τους, ενώ τα διάφανα jazz ψήγματα τους αγκαλιάζουν σφιχτά την απαλή alternative τους υπόσταση.

 

Καταχθόνιες αναθυμιάσεις doom νοσταλγίας αναδύονται μες από την ζοφερή και υφέρπουσα noise ψυχεδέλεια των Morgengruss, που κυριαρχεί στις εκκωφαντικά γαλήνιες συνθέσεις τους κι αναδεικνύει συνάμα την αβυσσαλέα experimental ατμόσφαιρα τους, η οποία καθιστά σχεδόν ακαταμάχητο το εξαιρετικά ευαίσθητο, ανείπωτης ομορφιάς κι αιθέριο heavy τους υπόβαθρο.

 

Εν κατακλείδι, εδώ πρόκειται για έναν ονειρικό drone καμβά με δυνατά folk στοιχεία και στιβαρές ambient αναθυμιάσεις, που καθιστούν εξόχως απολαυστικό το παρθενικό κι ομώνυμο πόνημα των Morgengruss, η μαλθακή post και η αέρινη doom ψυχεδέλεια των οποίων, αναδεικνύουν εξαιρετικά τα jazz ρινίσματα και τις alternative αρώματος noise ατασθαλίες τους. Παραμυθένιο.

 

Morgengruss: Bandcamp / Facebook

Taxi Driver Records: Official Website

 

Iron Jawed Guru - Mata Hari

 

Τρία χρόνια ζωής πρόκειται να συμπληρώσει φέτος το δυναμικό και προερχόμενο από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής heavy δίδυμο, Iron Jawed Guru, το οποίο απαρτίζεται από τους Mike Lorenzen στην κιθάρα και Roy Brewer στα ντραμς, που κυκλοφορούν τούτες τις μέρες δια μέσω της DIY νοοτροπίας Grimoire Records το νέο τους EP με τίτλο Mata Hari.

 

Εφτά κομμάτια συνολικής διάρκειας 25 λεπτών περιέχει το χειμαρρώδες Mata Hari, το οποίο έχει εξολοκλήρου instrumental υπόσταση και χρωστά την ορμητική κι ελαφρώς τραχιά fuzz υφή του στην εξαιρετική παραγωγή του Noel Mueller, ο οποίος μαζί με τον Eric Clutter φιλοτέχνησαν το εμπνευσμένο από γνωστό pinball παιχνίδι artwork της νέας δουλειάς των Iron Jawed Guru.

 

Σχεδόν υστερικά rock αισθητικής solos πλαισιώνουν υπέροχα τα ορμητικά riffs, που ξερνά η ατίθαση κιθάρα των Iron Jawed Guru, η οποία μας βυθίζει σε πρωτόγονους stoner βάλτους και μας ταξιδεύει σε στολισμένα με ισχνά blues ηχοχρώματα desert ηχοτοπία, που κόβουν την ανάσα με την ατόφια heavy ομορφιά τους και καθιστούν έτσι το Mata Hari άκρως απολαυστικό.

 

Ενέργεια και σπίθες αδρεναλίνης ξεπετάγονται από τα δυναμικά ντραμς, που πλημμυρίζουν αρμονικά το Mata Hari με το βραχνό τους groove, ενισχύοντας έτσι σημαντικά την ομαλή του ροή και συγχρόνως αναδεικνύουν χάρη στο σπινθηροβόλο rock 'n' roll τσαγανό τους, τόσο το αναιμικό metal περίβλημα των Iron Jawed Guru, όσο και την αβυσσαλέα heavy αύρα τους.

 

Τέλος, θαρρώ, πως τούτη η μπάντα έχει πολλά να μας προσφέρει ακόμη, καθώς το εξαιρετικά διασκεδαστικό κι εκρηκτικό Mata Hari μαρτυρά με εύγλωττο τρόπο το πλούσιο μουσικό της ταλέντο, χάρη στο οποίο τούτο το ρωμαλέο EP από τους Iron Jawed Guru στάζει ατόφιο stoner μεράκι και μαρτυρά το blues τσαγανό, που διαπερνά το desert ταμπεραμέντο τους. Έξοχο.

 

Iron Jawed Guru: Facebook

Grimoire Records: Bandcamp

 

Foret D'Orient - Venetia

 

Πριν από σχεδόν 7 χρόνια σχηματίστηκαν στη Βενετία της Ιταλίας οι Foret D'Orient, που πλέον απαρτίζονται από τον Emiliano Rigon σε ντραμς, πλήκτρα και στίχους, από τον Marco Barolo σε μπάσο, πλήκτρα και στίχους, τον Roberto Catto στα φωνητικά κι από την Sonia Dainese στην άρπα, ενώ αρκετοί είναι οι guest μουσικοί, που συμμετέχουν στο νέο τους full length δίσκο.

 

Πιο συγκεκριμένα ο Marino De Angeli παίζει όλες τις κιθάρες, που ακούμε στο έσχατο χρονικά πόνημα τους, στο οποίο έχει επιτυχώς αναλάβει και την παραγωγή του, ενώ ο Luca Grandinetti συμμετέχει στα φωνητικά και ο Simone Giorgini διευθύνει την ορχήστρα, η οποία πλαισιώνει περίφημα τον σκληρό κι ακραίο metal ήχο του περί ου ο λόγος έξοχου δίσκου με τίτλο Venetia.

 

Βρίθει συμβολισμών το artwork του Venetia κι εντείνει έτσι με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο την σχεδόν Μεσαιωνική αύρα των συνθέσεων του, οι οποίες οφείλουν στην αψεγάδιαστη παραγωγή την διαύγεια τους και στο συνθετικό κι εκτελεστικό ταλέντο των Foret D'Orient την ηχητική του ποικιλία, η οποία καθιστά τα 33 λεπτά συνολικής διάρκειας των 7 κομματιών του, απολαυστικά.

 

Τραχιά brutal φωνητικά έχουν υποτάξει τα λιγοστά καθαρά σε ψιθυριστό στυλ κι έτσι χαρίζουν στο διασκεδαστικό Venetia μια σκαιή αύρα συμφωνικού black metal, ενώ τα ορμητικά riffs και leads της κιθάρας πασπαλίζουν αρμονικά τα κομμάτια των Foret D'Orient με death ψήγματα κι ατμοσφαιρικής υφής black ηχοτοπία, μαρτυρώντας έτσι το έμφυτο melodic metal άρωμα τους.

 

Blast beats ξεχύνονται με μανία συχνά πυκνά από τα καταιγιστικά ντραμς και στάζουν δηλητήριο black χροιάς στο Venetia, το μπάσο του οποίου έχει μια εθιστική old school metal υφή, που κολακεύει τα περιπετειώδη κομμάτια των Foret D'Orient, τα οποία χρωστούν στην άρπα και στα λεπτομερώς προσεγμένα ορχηστικά μέρη τον λυρισμό και την εύθραυστη τους symphonic αύρα.

 

Συμπερασματικά εδώ έχουμε να κάνουμε με μια έξοχη metal κυκλοφορία από την Visionaire Records, που είναι ιδιαιτέρως καλά δουλεμένη από τους Foret D'Orient, οι οποίοι μες από το χορταστικό και συναρπαστικό Venetia μας παρουσιάζουν δυνατές πτυχές του ταλέντου τους και μας κρατούν ατμοσφαιρική metal συντροφιά με ισχυρές melodic black αναθυμιάσεις. Εξαίρετο.

 

Foret D'Orient: Facebook

Visionaire Records: Facebook

 

Centipede - Sarnath

 

Ύστερα από δυο EPs και μια split κυκλοφορία οι Centipede από το Ελσίνκι της Φιλανδίας, όπου και σχηματίστηκαν το 2011 πρόκειται να κυκλοφορήσουν στις αρχές του ερχόμενου Μαρτίου μες από την Inverse Records την παρθενική τους full length δουλειά με τίτλο Sarnath, η οποία περιέχει 8 ιδιαιτέρως ορμητικά κι εκρηκτικά κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 38 λεπτών.

 

Στιβαρές είναι οι νέες συνθέσεις των Centipede κι εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην ομαλή ροή τους παίζει τόσο το πλούσιο ταλέντο τους, όσο και η δυναμική και συμπαγής παραγωγή του Sarnath, που του χαρίζει βάθος κι όγκο με τη ρωμαλέα και χειμαρρώδη μορφή της, ενώ το σκοτεινό artwork κολακεύει το τραχύ heavy τσαγανό και μαρτυρά την σκαιή τους metal χροιά.

 

Δυνατά κι ακάνθινα riffs ξεχύνονται από την κιθάρα του Markus Nurminen και χαρίζουν στο έξοχο Sarnath την αρκούντως heavy και σε στιγμές βίαιη stoner αύρα του, καθώς και την αχνή μα εθιστική του thrash ψευδαίσθηση, που καλύπτει τα διαβολικής ομορφιάς leads και solos, που ζέχνουν αλητεία κλασικής metal υφής, ενισχύοντας έτσι την ηχητική ποικιλία των Centipede.

 

Γρέζι και βραχνάδα είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της φωνής, η οποία πασπαλίζει με αχνό sludge πάθος το χορταστικό Sarnath, ενώ το μεστό μπάσο του Ville Pirhonen με το ισχνό fuzz ταμπεραμέντο του σε πλήρη αρμονία με τα καταιγιστικά σε αρκετές στιγμές ντραμς του Eero Wallenius πλημμυρίζουν τα κομμάτια των Centipede με την ισχυρή groove αδρεναλίνη τους.

 

Rock μπρίο και metal νοοτροπία συνθέτουν επιτυχώς το δυνατό κι άκρως heavy μοτίβο του εξόχως διασκεδαστικού Sarnath και σε συνδυασμό με την έμφυτη stoner αύρα των Centipede, που εδώ είναι σωστά πλαισιωμένη από τα ισχνά sludge και τα σχεδόν ανεπαίσθητα thrash ψήγματα τους, καθιστούν απολαυστικό τον ενδιαφέροντα ντεμπούτο δίσκο τους. Εξαιρετικό.

 

Centipede: Bandcamp / Facebook

Inverse Records: Official Website

 

Charun - Stige

Ήταν η Άνοιξη του 2012 στην Σαρδηνία της Ιταλίας όταν ο Nicola Olla σε κιθάρα και πλήκτρα ξεκίνησε τους Charun ως solo συγκρότημα όμως λίγο καιρό αργότερα και πριν οποιαδήποτε κυκλοφορία στο εν λόγω πολλά υποσχόμενο κι ελπιδοφόρο project εισήλθαν ως μόνιμα μέλη και οι Valerio Marras στην κιθάρα, Simone Lo Nardo στο μπάσο και Danielle Moi στα ντραμς.

Πρόσφατα και πιο συγκεκριμένα την πρώτη ημέρα του τρέχοντος έτους οι εξόχως ταλαντούχοι και σταθερά ανερχόμενοι Charun κυκλοφόρησαν σε digital μορφή και σε περιορισμένης έκδοσης compact disc κόπιες την δεύτερη συνολικά τους δουλειά και παρθενική με full length μορφή με τίτλο Stige, η οποία περιέχει πέντε κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 33 λεπτών.

Ιδιαιτέρως ρωμαλέο και δυναμικό είναι το εξολοκλήρου instrumental και μελωδικό post rock μοτίβο των Charun, το οποίο είναι επιτυχώς διανθισμένο με ισχνές και για την ακρίβεια σχεδόν ανεπαίσθητες noise πινελιές, που όμως αναδεικνύουν σωστά την υφέρπουσα drone ψυχεδέλεια του χορταστικού Stige, καθώς αναδύουν υπέροχα το βαρύ και υποχθόνιο doom άρωμα τους.

 

Δεν ξέρω εάν ευσταθεί ο όρος metal ambience μα θαρρώ ότι περιγράφει εξαιρετικά τον ηχητικό χαρακτήρα των Charun, μιας και νομίζω ότι σκιαγραφεί τέλεια τον συνθετικό τους οίστρο και την εκτελεστική δεινότητα τους, που σε συνδυασμό με την ατίθαση έμπνευση τους, πασπαλίζουν αρμονικά το γαλήνιο κι εξαιρετικά στιβαρό Stige με την ζωηρή κι ανέμελη τους rock φαντασία.

 

Σημαντικό ρόλο στην δυνατή κι άκρως απολαυστική post rock υπόσταση του εξαίρετου Stige διαδραματίζει και η αψεγάδιαστη παραγωγή του, που είναι απόρροια της έξοχης δουλειάς και σε αυτόν τον τομέα από τους ίδιους τους Charun, ενώ το μουντό artwork του μας βάζει για τα καλά στο σκοτεινό και μαύρο του κλίμα κι αναδεικνύει συνάμα τις αναιμικές του αχτίδες αισιοδοξίας.

 

Εν ολίγοις, στον ίσως κορεσμένο post rock ήχο των τελευταίων ετών οι έξοχοι και ικανοί Charun θαρρώ ότι θα προσφέρουν στο μάλλον άκρως κουρασμένο του κορμί μια διόλου ευκαταφρόνητη ανάσα δροσιάς και φρεσκάδας, καθώς το συναρπαστικό Stige ξεχειλίζει μεράκι κι έτσι μαρτυρά τόσο την ηχητική ειλικρίνεια των δημιουργών του, όσο και το πλούσιο ταλέντο τους. Εξαιρετικό.

 

Charun: Bandcamp / Facebook

 

Nonsun - Black Snow Desert

 

Σχεδόν πέντε χρόνια νωρίτερα προς τα μέσα του 2011 ο Goatooth σε μπάσο, φωνή, κιθάρα και πλήκτρα παρέα με τον Alpha στα ντραμς δημιούργησαν στο παγερό Λβιβ της Ουκρανίας τους σταθερά ανερχόμενους κι άκρως ελπιδοφόρους Nonsun, οι οποίοι πριν από λίγες ημέρες και μόλις λίγα εικοσιτετράωρα μετά την αλλαγή του έτους κυκλοφόρησαν τη νέα τους δουλειά.

 

Περίπου 85 λεπτά διαρκεί το περί ου ο λόγος εξαιρετικό άλμπουμ από τους Nonsun, το οποίο περιέχει επτά κομμάτια και φέρει τον άκρως ταιριαστό με το παραμυθένια ερεβώδες κι εξόχως ατμοσφαιρικό του μουσικό περιεχόμενο, τίτλο: Black Snow Desert, ενώ άξια ειδικής μνείας είναι η αψεγάδιαστη παραγωγή του, που προσφέρει ζεστασιά στον αβυσσαλέα ψυχρό του ήχο.

 

Λιτό κι απέριττο το artwork του χορταστικού Black Snow Desert μα θαρρώ ότι ταιριάζει γάντι στην experimental κι αρκούντως heavy μορφή του, καθώς αναδεικνύει μες από την απλότητα του, τόσο την απόκοσμα θελκτική ambient αύρα, που διακρίνει τους Nonsun, όσο και το ισχνό metal άρωμα, που διαπερνά την έμφυτη drone υφή και τον αχαλίνωτο doom χαρακτήρα τους.

 

Στιβαρά και διακριτικά συνάμα sludge ξεσπάσματα και σχεδόν διάφανα noise ψήγματα υπέροχα πλαισιώνουν την τρίτη συνολικά μα ντεμπούτο full length δουλειά των Nonsun, καθώς αρμονικά συντροφεύουν τα όμορφα funeral ηχοτοπία τους, τα οποία χαρίζουν στο εξόχως απολαυστικό Black Snow Desert μια αίσθηση ζοφερής doom μελαγχολίας, που ναρκώνει νου κι αισθήσεις.

 

Western ευωδίας σκόνη πασπαλίζει το noise περιτύλιγμα του Black Snow Desert κι αναδύει έτσι μες από τις σχισμές της ambient αμφίεσης του, τόσο την σχεδόν ανεπαίσθητη post rock ψευδαίσθηση, που καλύπτει την drone καρδιά του, όσο και την ανείπωτης ομορφιάς funeral αύρα του, η οποία σκεπάζει με θέρμη την ακραία παγωμένη doom ψυχή των έξοχων Nonsun.

 

Δυνατές experimental αναθυμιάσεις κυκλώνουν απειλητικά το κινηματογραφικής αισθητικής και συναρπαστικό Black Snow Desert διανθίζοντας έτσι με σχεδόν αόρατα κι ακάνθινα sludge ηχοχρώματα τον σκαιό και μελωδικό συνάμα doom καμβά του, που χάρη στο πλούσιο ταλέντο των Nonsun, μας ναρκώνει με την ατμοσφαιρική και τραχιά heavy νοσταλγία, που αποπνέει.

 

Εν ολίγοις, όχι μόνο επιβεβαίωσαν όλες τις εξόχως υψηλές προσδοκίες, που με τις δυο πρώτες τους δουλειές καλλιέργησαν οι Nonsun, αλλά θαρρώ ότι με το μαγευτικό κι απίστευτα γοητευτικό Black Snow Desert ξεπέρασαν τον ίδιο τον εαυτό τους, καθώς τούτος ο σαγηνευτικά ονειρικός κι εύθραυστος δίσκος ξεχειλίζει doom συναίσθημα κι experimental ειλικρίνεια. Φαντασμαγορικό.

 

Nonsun: Bandcamp / Facebook

 

The Fifth Alliance - Death Poems

 

Αργά μες το 2006 σχηματίστηκαν στην Ολλανδία και πιο συγκεκριμένα στην πόλη Μπρέντα οι The Fifth Alliance, που απαρτίζονται από την Silvia στην φωνή, τους Niels και Matthijs στις κιθάρες, τον Ashwin στα ντραμς και τον Ruud στο μπάσο, οι οποίοι στα τέλη του περασμένου έτους κυκλοφόρησαν την τέταρτη συνολικά μα δεύτερη δουλειά τους με full length μορφή.

 

Σχεδόν 36 λεπτά είναι η διάρκεια των μόλις τεσσάρων κομματιών, που περιέχει ο περί ου ο λόγος δίσκος, που φέρει τον τίτλο Death Poems, ενώ ειδικής μνείας αξίζουν οι Brad Boatright και Lander Cluyse, που με την εξαιρετική τους δουλειά σε mastering και μίξη αντίστοιχα πέτυχαν κι ανέδειξαν εντυπωσιακά και στιβαρά το περίσσιο μουσικό ταλέντο των The Fifth Alliance.

 

Μάλλον απέριττο, αλλά με μπόλικους συμβολισμούς είναι το artwork του εξόχως χορταστικού Death Poems, που πλαισιώνει περίφημα την δηλητηριώδη και κλειστοφοβική του μουσική υπόσταση, η οποία πατά στην ενδεδυμένη με τα δυνατά doom στοιχεία των The Fifth Alliance, συμπαγή post hardcore νοοτροπία τους, που διακρίνει το blackened sludge υπόβαθρο τους.

 

Ορμητικά riffs κι απαλά leads, άλλοτε σε διάφορους χειμαρρώδεις heavy ρυθμούς κι άλλοτε σε νοσηρά μελωδικό black ύφος γεννούν οι δυο κιθάρες των The Fifth Alliance, το μεστό μπάσο των οποίων σιγοντάρει με τον όγκο και το βάθος του, τόσο τις κιθάρες, όσο και τα δυναμικά ντραμς, τα οποία στολίζουν το ιδιαιτέρως απολαυστικό Death Poems με το τραχύ τους groove.

 

Κατάθλιψη κι οδύνη μαρτυρούν σχεδόν αβίαστα τα σπαραχτικά ουρλιαχτά και τα διακριτικά καθαρά φωνητικά των έξοχων The Fifth Alliance, το βάρβαρο sludge μοτίβο των οποίων, είναι διανθισμένο με doom οργή και post rock θυμό, ενώ η post hardcore νοσταλγία τους μαζί με την black μελαγχολία του Death Poems, συνοδεύουν αρμονικά την αχνή του heavy ψυχεδέλεια.

 

Εν ολίγοις, τρομακτικά όμορφος κι αποκρουστικά θελκτικός είναι ο νέος δίσκος από τους άκρως ταλαντούχους The Fifth Alliance, μιας και το φρικιαστικά σαγηνευτικό Death Poems θαρρώ ότι μαγνητίζει με τη μυστηριώδη κι extreme αύρα του, καθώς και με την ακραία του και βίαιη metal υφή, ενώ κάτι μου λέει ότι θα σας καθηλώσει με την ατόφια του heavy δυσωδία. Φανταστικό.

 

The Fifth Alliance: Bandcamp / Facebook

 

Echoes Of Yul - The Healing

 

Δραστήριοι παραμένουν οι προερχόμενοι από την Πολωνία όπου και σχηματίστηκαν σχεδόν επτά χρόνια νωρίτερα Echoes Of Yul, που προς τα τέλη του περασμένου έτους επανήλθαν στο μουσικό προσκήνιο με τη νέα τους δουλειά υπό τον τίτλο The Healing ως one man band πλέον, μιας και το μοναδικό σταθερό τους μέλος τούτη τη στιγμή είναι ο πολυτάλαντος Michal Sliwa.

 

Οχτώ κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 40 λεπτών αποτελούν όλο το μουσικό περιεχόμενο του σκοτεινού The Healing, το οποίο διακρίνεται για την αψεγάδιαστη και διαυγή παραγωγή του, στην οποία εκτός από το μοναδικό άτομο, που απαρτίζει τους Echoes Of Yul, πολύ σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε κι ο ιδιαίτερα γνωστός και ίσως κορυφαίος στον τομέα του, James Plotkin.

 

Ατμοσφαιρικά το μάλλον λιτό, μα συνάμα κι εξόχως εύγλωττο artwork του The Healing, ταιριάζει απόλυτα με τον experimental και μινιμαλιστικό μουσικό χαρακτήρα του, ο οποίος αποτυπώνεται ιδιαιτέρως απολαυστικά μες από τις αβυσσαλέες post rock μελωδίες, που σέρνονται κάτω από το βαρύ κι ερεβώδες ambient κουφάρι των Echoes Of Yul, το οποίο ζέχνει doom πειραματισμό.

 

Σχεδόν αποπνικτικά drone ηχοτοπία σκεπάζουν αρμονικά σαν άλλο πέπλο το ζοφερό ambient άρωμα των Echoes Of Yul και συντροφεύουν διακριτικά τις διάφανες doom αναθυμιάσεις τους, χαρίζοντας έτσι μια δυνατή αύρα metal απειλής στο post rock υπόβαθρο του The Healing κι απογειώνοντας συγχρόνως την σχεδόν εθιστική του, κινηματογραφικής υφής rock υπόσταση.

 

Ηλεκτρονικά doom στοιχεία με στιγμιαίες kraut εκρήξεις και δυνατή post rock ευωδία συνθέτουν ένα σχεδόν εξολοκλήρου, αν φυσικά παραβλέψουμε τα μάλλον διάφανα samples φωνητικών, instrumental σκηνικό στο χορταστικό The Healing, που χάρη στην απόκοσμη έμπνευση των Echoes Of Yul αποτελεί ένα μυστηριώδες και γαλήνια θορυβώδες ambient ποίημα. Μαγευτικό.

 

Echoes Of Yul: Official Website / Facebook