Από την γνωστή για τα υδάτινα κανάλια της και τον ρομαντισμό που αυτά αποπνέουν, Βενετία, μας έρχονται οι δημιουργημένοι το 2010 Blood Red Water, οι οποίοι παίζουν ένα εκρηκτικό και πολύ ενδιαφέρον μείγμα heavy μουσικής, καθώς ο doom ήχος τους έχει διανθιστεί με μπόλικες sludge πινελιές, ενώ δεν λείπουν από αυτόν τα stoner ψήγματα.
Τούτη η νεότευκτη μπάντα από την γειτονική μας Ιταλία κυκλοφόρησε στις αρχές του τρέχοντος μήνα την παρθενική της δουλειά, Tales Of Addiction And Despair, η οποία έχει την μορφή Ep, καθώς περιέχει πέντε κομμάτια συνολικής διάρκειας 23 περίπου λεπτών, ενώ η πολύ καλή παραγωγή του οφείλεται στην προσεκτική δουλειά που έγινε στα Flameout Studio.
Οι συνθέσεις του εν λόγω Ep διακρίνονται για την heavy κιθαριστική τους δουλειά, η οποία μας χαρίζει μερικά καταιγιστικά riffs, ενώ ειδική μνεία αξίζουν τα ντραμς, τα χτυπήματα στα οποία, συναγωνίζονται άνετα αυτά ενός επαγγελματία μποξέρ. Το μπάσο δεν δυσκολεύεται να φέρει εις πέρας τα καθήκοντα του, ενώ τα φωνητικά, που εναλλάσσονται σε καθαρά, ουρλιαχτά και brutal, επιτυγχάνουν να δώσουν την απαραίτητη θεατρικότητα στους βιωματικούς στίχους, αλλά και στην άκρως δυναμική μουσική των Blood Red Water.
Εν κατακλείδι, οι Blood Red Water κατάφεραν με το αξιοπρόσεκτα καλό Tales Of Addiction And Despair -το οποίο διαθέτουν για δωρεάν download από το Bandcamp τους- να δημιουργήσουν προσδοκίες για πολύ καλά πράγματα στο μέλλον, ενώ θαρρώ, πως το σημαντικότερο είναι ότι μοιάζουν ικανοί όχι μόνο να τις εκπληρώσουν, αλλά και να τις ξεπεράσουν.
Απ' το Μέμφις του Τενεσί μας έρχονται οι Hosoi Bros, οι οποίοι αν και δημιουργήθηκαν μόλις το 2010, έχουν ήδη προλάβει να μοιραστούν την σκηνή με μπάντες όπως οι Red Fang, The Sword και Skeletonwitch. Άλλωστε, οι Severin Allgood (φωνή/κιθάρες), Drewbie Crenshaw (μπάσο), Shawn Apple (κιθάρες/φωνητικά) και Jimmy James Blasingame (ντραμς), οι οποίοι απαρτίζουν τούτη την πολλά υποσχόμενη νεότευκτη μπάντα, δεν είναι νεούδια στο χώρο, μιας και όλοι τους έχουν παίξει κατά καιρούς σε διάφορες μπάντες της τοπικής τους σκηνής.
Πρόσφατα, κυκλοφόρησαν την πρώτη τους δουλειά, ένα 7" Single υπό τον τίτλο Wine Witch, το οποίο εκτός του ομώνυμου κομματιού, περιέχει ακόμη ένα τραγούδι με τίτλο: Yellow Fever. Η συνολική διάρκεια της παρθενικής κυκλοφορίας των Hosoi Bros, που διακρίνεται και για την εξαιρετική της παραγωγή εκτός όλων των άλλων, ξεπερνά μετά βίας τα πέντε λεπτά, ενώ από τους στίχους και των δύο κομματιών γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η μπάντα διαθέτει γενναίες ποσότητες χιούμορ, τις οποίες, μοιράζεται απλόχερα μαζί μας στο video clip για το Wine Witch.
Η μπάντα μοιάζει να μην παίρνει και πολύ στα σοβαρά τον εαυτό της, τουλάχιστον όσον αφορά την αισθητική της, αλλά αυτό αλλάζει όταν η μουσική της παίρνει τον λόγο, μιας και οι δύο συνθέσεις της -οι οποίες καθόλη την διάρκεια τους κινούνται σε up tempo ρυθμούς- αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο, ότι όλοι τους είναι ιδιαιτέρως ταλαντούχοι μουσικοί. Τόσο το Wine Witch, όσο και το Yellow Fever, είναι εξαιρετικά δυναμικά κι άκρως διασκεδαστικά κομμάτια, ενώ ξεχειλίζουν από ενέργεια. Αυτό, μάλλον οφείλεται στις ευδιάκριτες κι άκρως κολακευτικές για αυτά, punk επιρροές τους, οι οποίες, συνδυάζονται άψογα με το southern ταμπεραμέντο τους.
Όπως ίσως υποψιάζεστε, οι ανερχόμενοι -και.. χαβαλέδες- Hosoi Bros μας έδωσαν μια καλή πρώτη γεύση του τι θα πρέπει να περιμένουμε από αυτούς στο -όχι και τόσο μακρινό θέλω να πιστεύω- μέλλον, ενώ τολμώ να πω, πως ανυπομονώ για κάποια ολοκληρωμένη δουλειά από αυτούς, μιας και δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να κρύψω, πως εντυπωσιάστηκα από το μικρής διάρκειας, αλλά τεράστιας δυναμικής, ντεμπούτο τους. Απολαύστε υπεύθυνα.
Τα τελευταία χρόνια ο heavy ήχος αναπτύσσεται ραγδαία κι αυτό, εκτός όλων των άλλων, αποδεικνύεται κι από τις πολλές, αλλά και καλές νέες μπάντες, που με γοργούς ρυθμούς εμφανίζονται στα πολλά κι εξίσου ενδιαφέροντα ιδιώματα αυτού του μουσικού χώρου. Μια από τις πλέον ελπιδοφόρες νέες μπάντες του οποίου, είναι οι γεννημένοι στο Τορόντο του Καναδά Enchantress, οι οποίοι, παρόλο που -αν δεν κάνω κάποιο τρομερό λάθος- δημιουργήθηκαν μόλις το περασμένο έτος, έχουν προλάβει να μας προσφέρουν δύο ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα EPs.
Το πρώτο εξ αυτών, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούλη, ονομάζεται Volume 1: The First Few και αποτελείται από τέσσερα κομμάτια συνολικής διάρκειας 22 περίπου λεπτών, ενώ την πραγματικά τρομερή παραγωγή του έχει επιμεληθεί ο Dan Losic των επίσης Καναδών -κι εξίσου ελπιδοφόρων- Holy Mount. Το δεύτερο EP, που κυκλοφόρησε στις αρχές του τρέχοντος μήνα και φέρει τον τίτλο Volume II: Her Womb Hear War, όπως ακριβώς κι ο προκάτοχος του, έτσι κι αυτό, περιέχει τέσσερα κομμάτια συνολικής διάρκειας 22 περίπου λεπτών, ενώ την πολύ καλή παραγωγή του επιμελήθηκε η ταλαντούχα τριάδα ατόμων που απαρτίζει τούτη την μπάντα..
..Η μουσική της όποιας, έχει ως βάση το ψυχεδελικό stoner rock, αν και αισθητή κάνουν την παρουσία τους τα doom στοιχεία, ενώ από τον ήχο της δεν απουσιάζουν ούτε οι punk πινελιές, αλλά ούτε και τα sludge ψήγματα. Οι Tom, Addison και Matt, με χαρακτηριστική ευκολία μας παρασύρουν στο ντουμανιασμένο μουσικό τους σύμπαν, όπου καταφέρνουν να δαμάσουν την αγάπη τους για τα ουκ ολίγα παρακλάδια του heavy ήχου και να τη θέσουν στην υπηρεσία της μουσικής τους. Έτσι, δεν δυσκολεύονται να μας καθηλώσουν με τις δυναμικές τους συνθέσεις..
..Οι οποίες ξεχωρίζουν για τον fuzzαριστό τους χαρακτήρα, ενώ διακρίνονται για τα πολλά κι εξαιρετικά ογκώδη riffs τους, τα οποία υποστηρίζονται άψογα από το αρκούντως groovy και πολύ καλά δεμένο rythm section. Τα φωνητικά, που ντύνουν τα σε στιγμές ξεσηκωτικά ηχοτοπία των Enchantress, ομολογώ, πως στην αρχή με ξένισαν, καθώς δεν περίμενα ότι θα πατούν σε τόσο υψηλές νότες, αν και οφείλω να ομολογήσω, πως μετά από κάμποσες ακροάσεις, τα συνήθισα, ενώ τα λιγοστά μέρη στα οποία οι φωνητικές γραμμές κινούνται σε χαμηλότερες κλίμακες, ενισχύουν σημαντικά το -ήδη πολύ καλό- τελικό ηχητικό αποτέλεσμα.
Εν κατακλείδι, οι Enchantress, οι οποίοι στο Bandcamp τους διαθέτουν προς δωρεάν download και τα δύο εν λόγω EPs, νομίζω, πως έχουν όλα τα φόντα για να αποτελέσουν ένα αρκετά σημαντικό κεφάλαιο για τον heavy μουσικό χώρο, ενώ έχω την εντύπωση, πως στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα θα οδηγηθείτε κι εσείς, εάν κι εφόσον, τους δώσετε την προσοχή που τους πρέπει, αλλά και τις απαραίτητες ακροάσεις, κάτι, που σας προτείνω ανεπιφύλακτα να κάνετε.
Η αλήθεια είναι ότι στις μέρες μας οι πάντες και τα πάντα έχουν απομακρυνθεί κατά πολύ από τα σύνορα της λογικής -και όχι μόνο. Όμως, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αντιστέκονται και που παλεύουν με όσα μέσα τους έχουν απομείνει για να κάνουν την ζωή τους καλύτερη ή όπως συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση, για να σώσουν μια ζωή, αυτή της μικρής Πηγής, που όπως θα διαβάσετε στο δελτίο τύπου παρακάτω, μάχεται κόντρα σε όλα για την διατήρηση της ύπαρξης της -για το δικαίωμα της στη ζωή. Ας στηρίξουμε λοιπόν με όλες μας τις δυνάμεις και όσο, αλλά κι όπως μπορεί ο καθένας μας, τη μικρή μας φίλη, αλλά και την οικογένεια της, που γενναία παλεύει ενάντια στον αθάνατο -ευτυχώς όχι κι ανίκητο- ελληνικό παραλογισμό.
Η μικρή Πηγή μεταφέρθηκε στην παιδονευρολογική κλινική του ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης στις 4.7.2011 μετά από πολλαπλά επεισόδια ανεξέλεγκτων βρεφικών σπασμών σε ηλικία 4 μηνών. Εκεί νοσηλεύτηκε μέχρι και τις 7.9.2011. Υποβλήθηκε σε όλες τις θεραπείες αντιμετώπισης επιληπτικών κρίσεων, δυστυχώς όμως δεν παρουσίασε καμία βελτίωση. Στις 7.9.2011 μεταφέρθηκε στην παιδονευρολογική κλινική του Παπαγεωργίου Γενικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης, παραμένοντας σε μόνιμη κατάσταση επιληπτικών κρίσεων και με σοβαρή ψυχοκινητική καθυστέρηση. Στο Παπαγεωργίου υποβλήθηκε σε θεραπεία κετογονικής δίαιτας ως τελευταία ελπίδα για την επιβίωσή της. Τη δίαιτα αυτή, η οποία στηρίζεται στη λογική της πρόσληψης περισσότερων λιπαρών και λιγότερων υδατανθράκων ώστε ο εγκέφαλος να μην κάνει γλυκόλυση, τη συνεχίζει μέχρι και σήμερα και δείχνει πολύ μικρά σημάδια κλινικής βελτίωσης. Δηλαδή, από τις 21.9.2011 που η μικρή Πηγή επέστρεψε στο σπίτι της, συνεχίζει και κάνει ως 4 επιληπτικές κρίσεις τη μέρα, διάρκειας ως 15 λεπτών, κατά τα οποία πρέπει να συνδεθεί με οξυγόνο για αποφυγή κυάνωσης (έχει πάθει μία κυάνωση στις 24.7.2011 όσο νοσηλευόταν στο ΑΧΕΠΑ με κίνδυνο να εισαχθεί σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας) και στη συνέχεια να της δοθεί σπασμολυτικό φάρμακο για αποφυγή μεγάλου επιληπτικού επεισοδίου, το οποίο μπορεί να προκαλέσει ανήκεστο βλάβη στον εγκέφαλο.
Σήμερα, εν κατακλείδι, η μικρή Πηγή (που σήμερα είναι 8 μηνών) ζει με τους γονείς της στο σπίτι της, σε αποστειρωμένο περιβάλλον για αποφυγή λοιμώξεων που μπορούν να αποβούν μοιραίες για τη ζωή της, συνεχίζοντας να λαμβάνει μία σειρά από αντιεπιληπτικά φάρμακα, θεραπευτικά γάλατα κετογονικής δίαιτας και βιταμίνες που είναι απαραίτητες μιας και το γάλα αυτό περιέχει μόνο λιπαρά και όχι άλλα πολύτιμα συστατικά για τον ανθρώπινο οργανισμό (ιχνοστοιχεία, μέταλλα, πρωτεΐνες κτλ), κάνει μετρήσεις σακχάρου και κετονών στα ούρα και, τέλος, μπαίνει σε οξυγόνο σε κάθε επιληπτική της κρίση. Συνεχίζει και παρακολουθείται από τον παιδονευρολόγο καθηγητή στο Παπαγεωργίου, τον κύριο Ευαγγελίου Αθανάσιο.
Ωστόσο, όλα αυτά θα φαίνονταν σχετικά εύκολα αν η μικρούλα ζούσε σε ένα κράτος το οποίο θα της παρείχε πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, διαγνωστικά μέσα, οικονομικές διευκολύνσεις στους γονείς της που θα πρέπει να την παρακολουθούν με κυλιόμενες βάρδιες, γιατί η επόμενη κρίση της μπορεί να συμβεί στον ύπνο της. Αντιθέτως, η θεραπεία της κοστίζει μηνιαίως γύρω στα 1.500 ευρώ (μόνο το γάλα της για να φανταστείτε κοστίζει 50 ευρώ το κάθε κουτάκι το οποίο το καταναλώνει μέσα σε 2 με 3 το αργότερο μέρες, τουτέστιν το μήνα συνολικά από 550 μέχρι 650 ευρώ), ενώ τα αναλώσιμα (στικ για μέτρηση κετονών, ταινίες μέτρησης σακχάρου, βελόνες μέτρησης σακχάρου, αναγόμωση φιάλης οξυγόνου, ενοικίαση συμπυκνωτή οξυγόνου) ξεπερνάνε τα 150 ευρώ μηνιαίως και οι βιταμίνες της, που είναι απαραίτητες για τη δίαιτά της, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, γύρω στα 200 ευρώ μηνιαίως. Από αυτά, πληρώνουμε από την τσέπη μας όλα τα αναλώσιμά της (150+ ευρώ/ μήνα), όλες τις βιταμίνες της (=~200 ευρώ/μήνα) και το 25% των αντιεπηλιπτικών φαρμάκων (=~50 ευρώ το μήνα). Το ΙΚΑ, αντί να συγκινηθεί, σκέφτεται, στο πλαίσιο των περικοπών λόγω οικονομικής κρίσης, να περικόψει και τη χορήγηση του ειδικού γάλακτος της κετογονικής δίαιτας.
Επίσης, το ΙΚΑ αρνείται να προσφέρει στους γονείς την ελάχιστη οικονομική ανακούφιση του επιδόματος αναπηρίας για τη μικρή, της τάξης των 200 ευρώ, προφασιζόμενο ότι μέχρι και τους 18 μήνες ζωής της δεν μπορεί να περάσει από επιτροπή αναπηρίας. Ωστόσο, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το παιδί να μην καταφέρει ποτέ να φτάσει τους 18 μήνες ζωής αν δεν δράσουμε άμεσα και δεν μεταφερθεί η μικρή στο εξωτερικό. Το ΙΚΑ επίσης αρνείται να στείλει το παιδί στο εξωτερικό, προφασιζόμενο ότι κάθε παιδί μέχρι και 14 ετών ναι μεν μπορεί να μεταφερθεί σε οποιοδήποτε ίδρυμα είτε ιδιωτικό είτε δημόσιο σε οποιαδήποτε χώρα, αλλά μόνο για θεραπευτικούς και όχι για διαγνωστικούς λόγους. Στο Ελλαδιστάν του 2011 όμως δεν έχει μπορέσει να γίνει σωστή διάγνωση της πάθησής της (στο ΑΧΕΠΑ μας δώσανε μία πρόχειρη διάγνωση που λέει ότι πιθανόν πάσχει μάλλον από πρώιμη μυοκλονική εγκεφαλοπάθεια) και αυτό γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν διαγνωστικά μέσα για τέτοιου είδους παθήσεις. Οι γονείς της, άνεργοι και οι δύο, συντηρούνται οικονομικά αποκλειστικά από δωρεές και δανεικά φίλων, γνωστών και αλληλέγγυων και πρόκειται να φιλοξενηθούν σε σπίτι φίλων, αφού ούτε το ενοίκιο δεν μπορούν να πληρώσουν. Επίσης, με την πολύτιμη βοήθεια φίλων και ανθρώπων που συγκινήθηκαν από τον ατελείωτο Γολγοθά της μικρής Πηγής, προσπαθούν να συγκεντρώσουν χρήματα για τη μετάβασή της στο εξωτερικό, με τελευταία ελπίδα πραγματικής διάγνωσης, ίσως και θεραπείας.
Στηριζόμαστε στο αίσθημα της κοινωνικής αλληλεγγύης και καλούμε κι εσάς να συνδράμετε στο δύσκολο έργο μας για να μην αφήσουμε ένα 8μηνο αγγελούδι να πεθάνει μέχρι να αποφασίσει η ελληνική γραφειοκρατία για το ποιος έχει δικαίωμα στην επιβίωση. Επειδή όμως είναι αρκετός ο κόσμος που έχει παρακινηθεί, θα σας παρακαλούσαμε να μην διαδοθεί ο τραπεζικός λογαριασμός της τράπεζας, γιατί υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να δεσμεύσει η τράπεζα τα χρήματα, κάτι που γίνεται συχνά όταν παρατηρείται απότομη κίνηση λογαριασμού με καταθέσεις σε διάφορα υποκαταστήματα, καθώς θεωρεί ότι ο δικαιούχος διακινεί αφορολόγητα κάποιο προϊόν. Σας παρακαλούμε να προσφέρετε ό,τι μπορείτε (ακόμα και 5 ευρώ είναι πολύτιμα αυτή τη στιγμή) σε κάποιον που εμπιστεύεστε και αυτός να επικοινωνήσει μαζί μας.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων,
Οι γονείς της μικρής Πηγής
Φανή, Βασίλης
Πριν από λίγες εβδομάδες, στη μεγάλη και πάντα διευρυνόμενη παρέα του αγαπημένου μου heavy ήχου, προστέθηκε μια ακόμη νέα κι άκρως ελπιδοφόρα μπάντα ονόματι: Apocalipsis. Τούτη η μπάντα προέρχεται από το Μεξικό και ο ήχος της θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως Post/Sludge, αν και δεν απουσιάζουν οι doom πινελιές και τα hardcore ψήγματα από αυτόν, ενώ οι Mico σε ντραμς, Fabian σε κιθάρα και Chamaz σε μπάσο, που απαρτίζουν αυτό το πολύ καλό μουσικό συγκρότημα, είναι όλοι τους εξαιρετικά ταλαντούχοι μουσικοί.
Απόδειξη αποτελεί η παρθενική κι ομώνυμη κυκλοφορία τους, η οποία αποτελείται από 11 κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 35 λεπτών, ενώ το πανέμορφο εξώφυλλο που τη συνοδεύει, είναι άκρως ταιριαστό με το μουσικό της περιεχόμενο. Όμως, ο εν λόγω δίσκος, που κυκλοφόρησε την πρώτη ημέρα του 2012, χαρακτηρίζεται από την αψεγάδιαστη παραγωγή του, ενώ ξεχωρίζει για την εκπληκτική του ροή, αν και την παράσταση κλέβουν οι δυναμικές κι άκρως εμπνευσμένες συνθέσεις που περιέχει, το σύνολο των οποίων, είναι instrumental.
Βέβαια, πρέπει να σημειωθεί, πως η απουσία φωνητικών δεν αφαιρεί κάτι από την δυναμική του δίσκου, μιας και όλα τα κομμάτια περιέχουν μελωδίες ιδιαίτερα έντονες, ενώ όλα τους βρίθουν ποικιλίας, αφού η σχετικά μικρή τους διάρκεια δεν αποτέλεσε τροχοπέδη για την ομαλή και ολοκληρωμένη ανάπτυξη των πολλών ηχητικών ιδεών που περιέχουν. Για του λόγου το αληθές, δεν έχετε παρά να άκουσε τούτο τον -πραγματικά- πολύ καλό δίσκο, τον οποίο οι δημιουργοί του διαθέτουν για δωρεάν download είτε μέσω του bandcamp τους, είτε μέσω mediafire.
Το ομώνυμο ντεμπούτο των Νορβηγών El Doom & The Born Electric, που κυκλοφόρησε στις 6 του τρέχοντος μήνα από την Rune Grammofon είναι ένας εκπληκτικός heavy prog δίσκος, που καλό θα ήταν οι λάτρεις του prog rock, αλλά και του heavy ήχου γενικότερα, να μην αγνοήσουν, διότι είμαι βέβαιος, πως η συντριπτική πλειοψηφία αυτών θα το λατρέψει, καθώς τα 7 κομμάτια συνολικής διάρκειας 54 λεπτών που το αποτελούν, είναι όλα τους υπέροχα.
Mastermind και ιδρυτής της νεότευκτης αυτής μπάντας, είναι ο Ole Petter Andreassen, ο οποίος είναι ο κύριος τραγουδιστής, συνθέτης και στιχουργός της, ενώ συμμετέχει σε κάποια κομμάτια κι ως κιθαρίστας. Ο ίδιος, έχει αναλάβει και την παραγωγή του δίσκου, η οποία είναι επιεικώς υποδειγματική. Την μπάντα συμπληρώνουν τα αδέρφια Brynjar και Haavard Takle Ohr σε lead κιθάρα και ντραμς αντίστοιχα, καθώς και η ταλαντούχα Hedvig Mollestad Thomassen σε κιθάρα και hammond, ενώ στο άλμπουμ συμμετέχουν ως guest μουσικοί και οι Stale Storlokken σε hammond, Nikolai Hængsle Eilertsen σε μπάσο, Jon Eberson σε κιθάρα και Mikael Lindquist σε hammond και mellotron. Θαρρώ, πως είναι περιττό να αναφέρω ότι η απόδοση όλων είναι εξαιρετική -με όλη τη σημασία της λέξης. Αν και αυτό έχω την εντύπωση πως δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει, καθώς το -πλούσιο- βιογραφικό όλων ανεξαιρέτως, τρομάζει.
Το progressive rock φλερτάρει απροκάλυπτα την doom μουσική, ενώ την ίδια ώρα τα jazz ψήγματα συνοδεύουν τα άκρως θεατρικά και bluesy φωνητικά σε έναν μουσικό περίπατο με φόντο τα πλέον σαγηνευτικά ηχοτοπία των 70's. Οι κιθάρες, είτε παράγουν εκρηκτικά hard rock riffs, είτε ταξιδιάρικα leads/solos, δεν δυσκολεύονται να σε μαγέψουν, ενώ το ατίθασο μπάσο συνεργάζεται άψογα με τα δυναμικά ντραμς. Όμως, θαρρώ πως την παράσταση κλέβουν τα hammond και mellotron, τα οποία προσφέρουν μια ονειρική retro αύρα στον φρέσκο και ποτισμένο με σταγόνες ψυχεδέλειας ήχο των El Doom & The Born Electric.
Όπως ίσως υποψιάζεστε, τούτοι εδώ ήρθαν στο προσκήνιο της αγαπημένης μας μουσικής για να μείνουν, ενώ οφείλω να παραδεχτώ πως είμαι σίγουρος ότι η στιγμή που από πολλά υποσχόμενη μπάντα θα εξελιχθούν σε πρωταγωνιστές του μουσικού τους χώρου, δεν θα αργήσει.
Υπάρχει ένας κόσμος παράλληλος με τον δικό μας, που όμως οι αισθήσεις μας δεν είναι ικανές να ανιχνεύσουν. Ο κόσμος αυτός ονομάζεται Alcest και διαπερνάται από ένα λαμπυρίζον ουράνιο φως, που αν και σε στιγμές τρεμοπαίζει, δεν σβήνει ποτέ, ενώ η λάμψη του λούζει τα καταπράσινα δάση του σαγηνευτικού και πανέμορφου αυτού κόσμου, την ίδια ώρα που η μεθυστική αύρα που ο γαλήνιος και δροσερός αγέρας κουβαλά υπνωτίζει τις ολάνθιστες πεδιάδες του και παρασέρνει σε ένα πολύχρωμο χορό τα κάθε λογής λουλούδια που τις στολίζουν. Όσα πλάσματα κατάφεραν να ταξιδέψουν ως εκεί έχασαν μονομιάς την υπόσταση που ως τότε είχαν, καθώς απέβαλαν καθετί αρνητικό από πάνω τους τη στιγμή που πέρασαν τα άυλα σύνορα του, αν και η μορφή τους παραμένει ως είχε, ενώ όλα τους τα όνειρα, όσο τρελά κι αν ήταν αυτά, έγιναν με έναν παράξενο, μα μαγικό τρόπο, πραγματικότητα. Η ματιά τους τώρα χαρακτηρίζεται από διαύγεια, καθώς η γλυκιά μελωδία που τους κρατά παντοτινή συντροφιά έχει εξαλείψει τις όποιες φοβίες είχαν, ενώ η επικοινωνία τους γίνεται πλέον με την άηχη γλώσσα της ψυχής, μιας και όλες οι υπάρξεις που κατοικούν σε αυτόν τον παραμυθένιο κόσμο, έχουν απολέσει την μιζέρια, τον πόνο και την θλίψη της μονότονης και γκρίζας πραγματικότητας.
Δημιουργός του εν λόγω κόσμου φέρεται να είναι ένας νεαρός Γάλλος ταλαντούχος μουσικός, ο Neige, ο οποίος ισχυρίζεται πως αυτό το μέρος είναι πραγματικό και όχι αποκύημα της ζωηρής φαντασίας του. Άλλωστε, το Les Voyages De L'Ame, ένας μουσικός δίσκος που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα από την γερμανική Prophecy Productions και που περιέχει 8 κομμάτια συνολικής διάρκειας 50 λεπτών, είναι εμπνευσμένος από τις αναμνήσεις που ο δημιουργός του αποκόμισε κατά την επίσκεψη του στο σαγηνευτικό αυτό κόσμο, κι αυτό, δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, διότι οι μελωδίες που αυτός ο δίσκος περιέχει, θαρρείς πως ξεπήδησαν μέσα από τις σελίδες του πιο μαγευτικού ηχητικού παραμυθιού, η παραγωγή του οποίου δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαυγείς από ότι ήδη είναι, ενώ ο Winterhalter (ντραμς), συνοδοιπόρος του πολυπράγμονος Neige (κιθάρα, πλήκτρα, φωνητικά, μπάσο) σε αυτό το παραμυθένιο μουσικό ταξίδι, προσθέτει την απαραίτητη αστρόσκονη στο πανέμορφο ηχοτοπίο που οι δυο τους με περίσσιο μεράκι έπλασαν, καθώς χειρίζεται τα μαγικά του ραβδιά με αξιοζήλευτη μαεστρία.
Είναι πλέον γεγονός: οι Alcest δεν έχουν και πολύ καλή σχέση με το black metal παρελθόν τους κι αυτό, δεν φοβούνται να το υπογραμμίσουν με την νέα τους κυκλοφορία, καθώς τα λίγα ψήγματα αυτού του ήχου που συναντάμε στο Les Voyages De L'Ame περιορίζονται στα φωνητικά, τα οποία, είναι στη συντριπτική πλειοψηφία τους καθαρά, ενώ δεν λείπουν και οι γυναικείες πινελιές από αυτόν τον τομέα -οι οποίες απογειώνουν το τελικό αποτέλεσμα. Οι στίχοι είναι όλοι στα Γαλλικά, αν και κάποια από τα κομμάτια φέρουν αγγλικούς τίτλους. Όμως, το σημαντικό είναι πως η γαλλική γλώσσα δεν αποτελεί τροχοπέδη για την απόλαυση του άλμπουμ, το αντίθετο θα έλεγα, μιας κι έχω την εντύπωση ότι ταιριάζει απόλυτα στην γλυκιά shoegaze αισθητική των Alcest, ενώ μόνο εάν τους μεταφράσετε θα κατανοήσετε πλήρως το πόσο καλά ταιριάζουν με τις αέρινες μελωδίες αυτού του μαγευτικού δίσκου, το artwork του οποίου, είναι -για ακόμη μια φορά στην ιστορία τούτης της μπάντας- εκπληκτικό. Είχα την υποψία ότι το 2012 θα είναι μια πολύ καλή χρονιά για τη μουσική, αλλά η εκκίνηση του βάλθηκε να με διαψεύσει, αλλά και να με εκπλήξει ευχάριστα, καθώς το άκουσμα για το οποίο γράφεται τούτο το κείμενο δεν είναι απλά πολύ καλό, αλλά κάτι παραπάνω: Εξαιρετικό.
Όπως μάλλον έχετε ήδη αντιληφθεί, το 2011 ήταν μια χρονιά γεμάτη καλές μουσικές και αντιστοίχως γεμάτο αναμένεται να είναι και το 2012. Βέβαια, αυτό που μένει να δούμε είναι αν ο νέος χρόνος θα είναι εξίσου ποιοτικός με τον περασμένο όσον αφορά τη μουσική, αν και με βάση τα ονόματα που αναμένεται να κυκλοφορήσουν νέους δίσκους, θα πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Ας δούμε όμως ποια είναι τα συγκροτήματα που ανακοίνωσαν ή που φημολογείται έντονα ότι θα ανακοινώσουν την κυκλοφορία κάποιου νέου δίσκου για την χρονιά που ήδη διανύουμε.
Με μια πρόχειρη ματιά, στον ατμοσφαιρικό χώρο αναμένονται οι νέες κυκλοφορίες από κάποια πολύ γνωστά ονόματα του ήχου όπως οι Ιταλοί Lacuna Coil, οι Φινλανδοί Barren Earth, οι Βρετανοί Paradise Lost, οι ανερχόμενοι συμπατριώτες μας Daylight Misery, οι Φινλανδοί Swallow The Sun, οι Πορτογάλοι Moonspell, οι Σουηδοί Katatonia, οι Γερμανοί Haggard κι οι Αυστραλοί Virgin Black. Σε περισσότερο black ηχοτοπία νέες κυκλοφορίες μεταξύ άλλων αναμένονται από τους Γάλλους Alcest -έχει ήδη κυκλοφορήσει- και τους συμπατριώτες τους Blut Aus Nord και Les Discrets, τους Ούγγρους Sear Bliss, τους Φινλανδούς October Falls, τους Ουκρανούς Drudkh, τους Βρετανούς Wodensthrone, τους Γερμανούς Mondstille και τους Καναδούς Woods Of Ypres, ενώ καλό θα ήταν να ρίχνουμε συχνά πυκνά ματιές στην ακμάζουσα ελληνική black metal σκηνή, που τα τελευταία χρόνια η δραστηριότητα που παρουσιάζει είναι αρκετά έντονη.
Στα πολλά κι εξίσου ενδιαφέροντα παρακλάδια του heavy ήχου πολλές είναι οι μπάντες που έχουν ανακοινώσει κάποια νέα κυκλοφορία. Κάποιες από αυτές που προσωπικά περιμένω με ιδιαίτερη ανυπομονησία είναι οι νέες δισκογραφικές δουλειές των Αυστραλών Rituals Of The Oak, των Βρετανών Orange Goblin, των Ιταλών κι αγαπημένων μου Ufomammut, των θρύλων της doom σκηνής, Saint Vitus, των Αμερικάνων Earth, Black Pyramid, Evoken, OM, Pallbearer, High On Fire και Corrosion Of Conformity, των Φιλανδών The Fertility Cult, των Γερμανών Ahab, των συμπατριωτών μας Lizardia, όπως κι άλλων πολλά υποσχόμενων ελληνικών συγκροτημάτων, ενώ έντονες είναι οι φήμες για επερχόμενο δίσκο από μπάντες όπως οι Σουηδοί Greenleaf, οι Kyuss Lives!, οι Electric Wizard και οι Eyehategod, αν και για τις συγκεκριμένες κυκλοφορίες δεν υπάρχει κάτι χειροπιαστό ακόμη ή πιο σωστά, δεν μπόρεσα να βρω κάτι επίσημο.
Φυσικά, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον κι ανυπομονησία αναμένω τις τελευταίες δισκογραφικές δουλειές των Θρύλων του ευρωπαϊκού doom και όχι μόνο, Σουηδών Candlemass και Βρετανών Cathedral, ενώ ελπίζω οι Αυστριακοί κι αγαπημένοι μου Colour Haze να ξεπεράσουν το συντομότερο τα πολλά τεχνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν και να κυκλοφορήσουν επιτέλους το She Said, που αρχικά ήταν προγραμματισμένο να βγει το 2011. Τέλος, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τους ανθρώπους που λίγο πολύ τα δημιούργησαν όλα αυτά, τους Black Sabbath, που εκτός από την παγκόσμια περιοδεία που ανακοίνωσαν για φέτος, προγραμμάτιζαν και την κυκλοφορία ενός νέου δίσκου με την original σύνθεση τους, ύστερα από 33 ολόκληρα χρόνια. Βέβαια, τίποτα από αυτά δεν είναι πλέον σίγουρο, μιας και ο Iron Man, Tony Iommi, διαγνώστηκε με λέμφωμα πριν από λίγες ημέρες. Άρα, καλό θα ήταν να στοχεύσουμε τις προσευχές και την θετική μας ενέργεια στην όσο το δυνατόν συντομότερη και όσο πιο ανώδυνη θεραπεία του και αυτό, όχι λόγω αναμονής των επόμενων ενεργειών της μπάντας, αλλά λόγο ανθρώπινης αλληλεγγύης και μόνο. Άλλωστε, τίποτα μα τίποτα, δεν είναι πιο σημαντικό από την υγεία και την ανθρώπινη ζωή.
Τέλος, κάποιες από τις πλέον αγαπημένες μου μπάντες, όπως οι Ancestors, Neurosis, A Forest Of Stars, Converge, Crippled Black Phoenix και Yakuza, είναι ήδη ή φημολογείται ότι σύντομα θα μπούνε στο στούντιο, ενώ καλό θα ήταν να έχουμε το νου μας στις πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες, διότι πολλές φορές τις αγνοούμε και μετά χτυπάμε τα κεφάλια μας στον τοίχο. Όπως και να' χει, το 2012 μπορεί να προμηνύεται αρκετά πιο δύσκολο ακόμη κι από το απεχθές 2011 ως προς τις κοινωνικές και οικονομικές του πτυχές, αλλά τουλάχιστον θα έχουμε και πάλι την μουσική για να ξεφεύγουμε λίγο απ' τη μουντή καθημερινότητα. Την καλή μουσική για την ακρίβεια, την οποία, δεν μπορεί να μας την στερήσει κανείς και τίποτα.
Δεύτερο και τελευταίο κείμενο αφιερωμένο σε κάποιες μπάντες και κυκλοφορίες που το 2011 μας ήρθαν από την ιδιαιτέρως δραστήρια εγχώρια μουσική σκηνή. Σε αυτό, θα επικεντρωθώ στον αγαπημένο μου heavy ήχο και τα πολλά του παρακλάδια και θα ασχοληθώ με κάποιες μπάντες και κυκλοφορίες που ενώ τις άκουσα στην ώρα τους για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν τους αφιέρωσα όσο χρόνο και προσοχή άξιζαν. Αλλά, ας περάσουμε στο δια ταύτα.
Δύο αρκετά καλές δουλειές με έμφαση στο μελωδικό heavy metal και κάποια ψήγματα doom μας ήρθαν από τους Αθηναίους Snowblind και Heathendom, που κυκλοφόρησαν την τέταρτη και δεύτερη δουλειά τους αντίστοιχα υπό τους τίτλους Prisoners On Planet Earth και The Symbolist. Και τα δυο άλμπουμ διαπερνώντε από ένα ιδιαιτέρως κολακευτικό για αυτά epic συναίσθημα, αν και για να είμαι ειλικρινής, θεωρώ πως η κυκλοφορία που κλέβει την παράσταση είναι η πολύ καλή ντεμπούτο full length δουλειά των Θεσσαλονικιών Wishdoom που τιτλοφορείται Helepolis και κινείται σε παρόμοια ηχοτοπία με τους δυο άνωθεν αναφερθέντες κι αρκετά καλούς δίσκους.
Στα μονοπάτια της doom μουσικής που συνορεύουν με το gothic και το death metal υπήρξαν δύο κυκλοφορίες που άκουσα αρκετά τον περασμένο χρόνο. Αναφέρομαι στο A Series Of Unfortunate Concurrencies που αποτελεί την πρώτη -και ιδιαίτερα προσεγμένη σε όλους τους τομείς- full length κυκλοφορία των Αθηναίων Scar Of The Sun και στο The End Of The Path Is Nigh που αποτελεί την τρίτη κυκλοφορία των προερχόμενων από το Άργος, Hedon Cries. Τα παιδιά από την Πελοπόννησο έχουν κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά στις συνθέσεις, αλλά έχω την εντύπωση πως για να ξεκολλήσουν μια και καλή από το underground status, θα πρέπει να βελτιωθούν στον τομέα της παραγωγής. Όπως και να' χει όμως, αξίζουν συγχαρητηρίων.
Δυο σχετικά νέες και άκρως ελπιδοφόρες μπάντες που ανακάλυψα την περασμένη χρονιά είναι οι Θεσσαλονικείς This Is Nowhere και οι Αθηναίοι -αν δεν κάνω λάθος- Reversed Nature, οι οποίοι κινούνται στα πλέον ψυχεδελικά ηχοτοπία της rock μουσικής, ενώ αμφότεροι έχουν σαν αφετηρία τους τον αυτοσχεδιασμό. Το ομώνυμο 7" των This Is Nowhere αποτελείται από δυο εξαιρετικά κομμάτια, ενώ άξιο αναφοράς αν μη τι άλλο είναι το soundtrack που έκαναν για την ταινία Frozen του Bryony Lavery, το οποίο περιέχει κάποια εξαιρετικά κομμάτια. Οι Reversed Nature κυκλοφόρησαν την δεύτερη και αυτοχρηματοδοτούμενη δουλειά τους, Junky For A Guide την περασμένη χρονιά, ενώ οι live εμφανίσεις τους κατά την διάρκεια του 2011 υπήρξαν αρκετές.
Σε πιο heavy φόρμες είχαμε το εξαιρετικό κι αυτοχρηματοδοτούμενο ντεμπούτο EP, First Gear, των Αθηναίων 45Rats το οποίο προσεγγίζει το stoner μέσα από ένα bluesy πρίσμα, ενώ σε κανένα από τα 5 κομμάτια που περιέχει δεν υπάρχουν φωνητικά, κάτι που προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου. Πολύ καλό είναι και το The Red EP, που αποτελεί την πρώτη δουλειά των γεννημένων το 2010 στη Θεσσαλονίκη High Noon, ενώ από την ίδια πόλη προέρχονται και οι επίσης νεοσύστατοι και πολλά υποσχόμενοι Craang, που πέρσι κυκλοφόρησαν την παρθενική τους demo δουλειά η οποία και τιτλοφορείται Recordings Volume One. Τέλος, ακόμη μια μπάντα που έκλεψε την παράσταση στον ελληνικό heavy χώρο ήταν οι δημιουργημένοι το 2010 Gomgoma, οι οποίοι με το πρώτο demo τους Sick Theories πραγματικά με καθήλωσαν και δεν διστάζω να παραδεχθώ πως περιμένω με αγωνία κάποια full length δουλειά από αυτούς, ενώ εύχομαι η στιγμή που θα τους δω live να μην αργήσει πολύ.
Λίγο πριν το τέλος του κειμένου που τώρα διαβάζετε, να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ. Σίγουρα υπήρξαν πολλές ενδιαφέρουσες ελληνικές δουλειές που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2011, αλλά αυτές που αναφέρθηκαν εδώ, έστω και αποσπασματικά, είναι αυτές που απλώς έτυχε να ακούσω μέσα στην προηγούμενη χρονιά. Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν κι άλλες πολύ καλές δουλειές ελληνικής παραγωγής που μου διαφεύγουν, αλλά όπως γνωρίζετε ο χρόνος στις μέρες μας είναι περιορισμένος και ορισμένες φορές όσο και να θέλεις, απλά δεν μπορείς να δώσεις την απαραίτητη προσοχή σε όλα τα ακούσματα. Γι' αυτό, κλείνοντας σας προτείνω να επισκεφθείτε δύο νέα, εξειδικευμένα, πολύ προσεγμένα και δημιουργημένα το 2011 sites, το Chromium Sun, στο οποίο θα βρείτε όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζετε για την ιδιαιτέρως δυναμική κι ανερχόμενη κυπριακή σκηνή, ενώ αν θέλετε να είστε ενημερωμένοι για τα τεκταινόμενα στην ελληνική underground σκηνή, καλό θα ήταν να συντονιστείτε στο νεότευκτο DownTuned Mag, το οποίο ειδικεύεται στα του ελληνικού heavy χώρου, ενώ έχει κι ένα πλούσιο Download Archive, καθώς και ραδιοφωνική παρουσία, μιας και το Downtuned Radio που στεγάζει εκτός των άλλων και την ραδιοφωνική Phantasmagoria, ανήκει στο δυναμικό αυτό site. Τέλος, συνεχίστε να στηρίζεται τις ελληνικές μπάντες με όποιον τρόπο μπορείτε, διότι πολλές από αυτές είναι ισάξιες, αν όχι καλύτερες, από αρκετές ξένες μπάντες παρόμοιου ήχου.
Όμως, η σοδειά της ελληνικής σκηνής δεν περιορίστηκε στις δραστηριότητες των άνωθεν αναφερθέντων συγκροτημάτων, καθώς τα ντόπια συγκροτήματα που με τα νέα άλμπουμ τους μας κράτησαν συντροφιά την περασμένη χρονιά ήταν αρκετά, ενώ η αλήθεια είναι πως η πλειονότητα αυτών μας προσέφερε εξαιρετικά ποιοτικές δουλειές. Σε κάποιες από αυτές -όχι απαραίτητα του heavyχώρου- που για τον έναν ή τον άλλο λόγο, δεν τους αφιέρωσα κάποιο κείμενο νωρίτερα την προηγούμενη χρονιά, θα αναφερθώ σε τούτο το post, μιας κι ορισμένες είναι υπερβολικά καλές για να περάσουν απαρατήρητες.
Στον ελληνόφωνο χώρο κυκλοφόρησαν κάποιες εκπληκτικές δουλειές την περασμένη χρονιά, κυρίως από καλλιτέχνες ήδη καταξιωμένους, είτε αυτό αφορά την εμπορικότητα, είτε την αναγνώριση στους underground κύκλους. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου με τον εκπληκτικό δίσκο Ο Ελάχιστος Εαυτός ξεχωρίζει, αλλά νομίζω πως την παράσταση κλέβει η επανακυκλοφορία ενός καλά κρυμμένου μέχρι πρότινος διαμαντιού του ελληνόφωνου ροκ. Αναφέρομαι φυσικά στον μοναδικό κι ομώνυμο δίσκο των Εν Πλω, που έγινε και πάλι διαθέσιμος ώστε να θυμηθούν οι παλιοί, αλλά και να μάθουν οι νεότεροι. Εκπληκτικός δίσκος και άκρως δυναμική επιστροφή από τους Mode Plagal, οι οποίοι με το Στην Κοιλιά του Κήτους αποδεικνύουν πως η ελληνική μουσική είναι εδώ και παραμένει ακμαία, ακόμη κι αν οι περισσότεροι επιμένουν να την απαξιώνουν, ενώ τα Μωρά Στη Φωτιά επέστρεψαν στην δισκογραφία με το καλό Cougar Baby-Smoking Rabbit. Τέλος, ο καλλιτέχνης που όλοι μας καλό θα ήταν να ακούσουμε προσεχτικά κάποια στιγμή, ο Socos & The Live Project Band, κυκλοφόρησε το τερατωδώς όμορφο και τρομαχτικά ειλικρινές Αντάρτικο Πόλεων,οι στίχοι του οποίου, σου δένουν κόμπο το στομάχι με ιδιαίτερη ευκολία.
Στον εναλλακτικό ή/και Indie χώρο τα πράγματα ήταν εξίσου καλά με τον ελληνόφωνο, καθώς τόσο ο δίσκος Unleash The Six των Αθηναίων The Raindogs!, που αποτελεί ένα πολύ καλό κράμα garage, ska και reggae μουσικής, όσο και το όμορφο διπλό single, Isabelle Creeps/Bicycles που κυκλοφόρησαν οι Zebra Tracks, το οποίο έδωσε στην μπάντα διεθνή αναγνώριση, μιας και χάρις σε αυτό το συγκρότημα κέρδισε προβολή από εξειδικευμένα blogs του εξωτερικού, αλλά ακόμη κι από μεγάλης κυκλοφορίας Μέσα Ενημέρωσης όπως η βρετανική εφημερίδα The Guardian, που το συμπεριέλαβε στις προτάσεις της με τα καλύτερα ακούσματα του μήνα, υπήρξαν δύο παρά πολύ ποιοτικές κι ελπιδοφόρες κυκλοφορίες. Τέλος, εξαιρετικά ενδιαφέρουσες υπήρξαν και οι δυο Online συλλογές της κολεκτίβα Spinalonga Records που μας έδωσαν την δυνατότητα να ακούσουμε κάποια καλά κρυμμένα διαμάντια της εγχώριας σκηνής, ενώ τόσο το This Is HeavyHeavyHeavy, όσο και το V.A. - Miss Fortune Was A Henhouse Manager μπορείτε να τα αποκτήσετε δωρεάν και νόμιμα αν κάνετε ένα κλικ εδώ.
Στον ακραίο χώρο η κινητικότητα υπήρξε μεγάλη, καθώς πολλές ήταν οι μπάντες που κυκλοφόρησαν δίσκους, ενώ δεν θα είναι ψέμα αν ισχυριστώ πως το επίπεδο ποιότητας υπήρξε αρκετά υψηλό. Οι Αθηναίοι Ravencult κυκλοφόρησαν την δεύτερη full length δουλειά τους, Morbid Blood, με την οποία δείχνουν να καθιερώνονται στις συνειδήσεις των φίλων του black metal χώρου, ενώ σε παρόμοια ηχοτοπία είχαμε κάποιες εξαιρετικές ντεμπούτο δουλειές από τους Θεσσαλούς Aenaon, οι οποίοι εξερευνούν με avant-garde διάθεση τον black metal ήχο μέσω του καλού Cendres Et Sang, σε αντίθεση με τους Αθηναίους Nadiwrath, που με το εκπληκτικό ντεμπούτο τους, Nihilistic Stench, προσεγγίζουν μέσα από ένα primitive κι αρκετά ωμό πρίσμα τον black ήχο τους, ενώ το ντεμπούτο άλμπουμ, Principles Of Chaos, των Θεσσαλονικιών Shadowcraft, τυλίγει με ένα ατμοσφαιρικό πέπλο τον μαυρομεταλλικό μανδύα του. Ακόμη ένα τρομερό ντεμπούτο από τον ακραίο χώρο ήταν το Remnants των Sarabante, το οποίο αν και δεν κινείται στον ίδιο χώρο με τα προαναφερθέντα ντεμπούτο, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα ούτε σε δυναμική, αλλά ούτε και σε κάποιον άλλο τομέα. Τέλος, οι κινούμενοι στα πλέον απόκοσμα και σκοτεινά ηχοτοπία του ακραίου ήχου, This Is Past, κυκλοφόρησαν την πολύ καλή και τρίτη τους -αν δεν απατώμαι- δουλειά, Μισανθρωπία.
Κάπου εδώ ολοκληρώθηκε το πρώτο από τα δύο κείμενα της Phantasmagoria που είναι αφιερωμένα στις κυκλοφορίες που το 2011 μας ήρθαν από την ελληνική σκηνή. Το δεύτερο μέρος που θα αφορά τον πολύ δυναμικό κι άκρως ανερχόμενο στη χώρα μας heavy χώρο θα αναρτηθεί σε λίγες ώρες. Ως τότε, συνεχίστε να υποστηρίζετε τις ελληνικές μπάντες με όποιον τρόπο μπορείτε, διότι όπως ίσως ήδη γνωρίζετε υπάρχει πολύ και καλό υλικό προς ακρόαση.
Έχοντας πλέον διανύσει την πρώτη εβδομάδα του 2012, θαρρώ, πως είναι μια καλή ευκαιρία να κάνουμε μια προσπάθεια για να βάλουμε σε τάξη κάποιες από τις μουσικές μας σκέψεις για την προηγούμενη χρονιά, κατά την οποία κυκλοφόρησαν πολλές και καλές μουσικές δουλειές, μερικές εκ των οποίων, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, δεν καταφέραμε να ακούσουμε όπως ή/και όσο θα θέλαμε. Όμως, όπως ο θυμόσοφος λαός υποστηρίζει: κάλλιο αργά, παρά ποτέ.
Όπως ίσως καταλάβατε, τούτο το κείμενο είναι αφιερωμένο σε κάποιες μπάντες, αλλά και κάποιους δίσκους, που εντοπίστηκαν από το φαντασμαγορικό μας ραντάρ, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν αναφέρθηκαν ποτέ σε τούτη την μικρή διαδικτυακή γωνιά. Βέβαια, κάπου εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω πως δεν πρόκειται για κάποιο είδος ανασκόπησης, αλλά για κάποια σχόλια εν είδη ευχαριστήριου προς τα περσινά ακούσματα που μου κράτησαν καλή συντροφιά.
Ένας δίσκος που ποτέ μου δεν κατάλαβα όχι μόνο γιατί δεν μπήκε στην λίστα με τα αγαπημένα μου της περασμένης χρονιάς, αλλά και γιατί ποτέ δεν του αφιέρωσα κάποιο κείμενο είναι το μαγευτικό Plains Of The Purple Buffalo των Καλιφορνέζων *Shels, ενώ το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το εξαιρετικό από κάθε άποψη ντεμπούτο full length δίσκο των Φιλανδών Syven, Aikaintaite, που περιέχει κάποιες από τις καλύτερες μελωδίες που άκουσα το 2011.
Εξαιρετικό ντεμπούτο αποτελεί και ο ομώνυμος δίσκος των Ουρουγουανών Ufesas, που βρίθει groovy στοιχείων, ενώ ξεχωρίζει για την desert αισθητική του, αλλά και την bluesy χαλαρή του ατμόσφαιρα. Σε αντίθεση με το Noisy Spirit, που αποτελεί το ντεμπούτο των ιταλών Otehi, και περιέχει κάποια γιγαντίαια stoner riffs, ενώ η ψυχεδελική προσέγγιση της μελωδίας από το μουσικό τρίο εκ Ρώμης, απογειώνει το ήδη πολύ καλό τελικό ηχητικό αποτέλεσμα.
Σε περισσότερο πειραματικά και σκοτεινά metalικά ηχοτοπία, οι Ισλανδοί Solstafir με τον τέταρτο -και διπλό- δίσκο τους, Svartir Sandar, επέστρεψαν με άκρως δυναμικό και γοητευτικό τρόπο στο προσκήνιο, ενώ αρκετό θόρυβο γύρω από το όνομα τους έκαναν οι Γάλλοι Blut Aus Nord, οι οποίοι πέρσι κυκλοφόρησαν δύο full length δίσκους, τους: 777-Sect(s) και 777-The Desanctification, που αμφότερα έτυχαν θερμής υποδοχής από κοινό και μουσικό τύπο.
Σε παρόμοιο μουσικό μοτίβο και οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Νορβηγοί Virus, οι οποίοι αφού κυκλοφόρησαν την τρίτη τους δουλειά, The Agent That Shapes The Desert, μας επισκέφθηκαν για μια ζωντανή εμφάνιση στα πλαίσια του Rockwave Festival. Η ευχάριστη έκπληξη όμως στον σκληρό πειραματικό ήχο μας ήρθε από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, καθώς οι Bloodiest από το Σικάγο με το ντεμπούτο τους, Descent, άφησαν πάρα πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.
Πολύ καλές δουλειές είχαμε κι από τους Βρετανούς Caina, το τέταρτο full length των οποίων, Hands That Pluck, κατέδειξε πως το πειραματικό πρίσμα μέσα από το οποίο η μπάντα προσεγγίζει το black metal είναι το ενδεδειγμένο για τον ήχο της, αλλά κι από τους Φινλανδούς Demonic Death Judge, το ντεμπούτο των οποίων, The Descent, άφησε πολύ κόσμο άφωνο με την ποιότητα του, καθώς το blackened sludge που περιέχει είναι αρρωστημένα όμορφο.
Άκρως ενδιαφέρουσες δουλειές είχαμε και από τους Σουηδούς Koloss, το ντεμπούτο των οποίων, End Of The Chayot, δεν δυσκολεύτηκε να με συγκλονίσει κάθε μια από τις φορές που το άκουσα, ενώ άκρως ενδιαφέρουσες ήταν και οι νέες κυκλοφορίες από τους Ολλανδούς DeWolff -η περσινή και τρίτη τους συνολικά κυκλοφορία ονομάζεται Orchards/Lupine- αλλά και από τους Αμερικάνους Tombs, που ο νέος τους δίσκος, Path Of Totality, βρίθει συναισθηματικής έντασης.
Τέλος, αξίζουν αναφοράς και οι νέες κυκλοφορίες από σταθερά καλές μπάντες όπως οι Wooden Shjips και Grayceon, οι οποίες φέτος μας πρόσφεραν ωραίες στιγμές με τα πολύ καλά άλμπουμ τους, West και All We Destroy, αντίστοιχα, ενώ οι Αμερικάνοι Across Tundras συνέχισαν την μίνι παράδοση των τελευταίων χρόνων, καθώς κυκλοφόρησαν για ακόμη μια χρονιά δύο full length δίσκους και πιο συγκεκριμένα το αρκετά καλό Tumbleweeds και το μαγευτικό Sage.
Το 2011 υπήρξε μια άθλια χρονιά στους περισσότερους τομείς, όμως, όσον αφορά την μουσική, οφείλω να παραδεχθώ πως το περασμένο πλέον έτος, υπήρξε πάρα πολύ καλό, καθώς πολλές νέες μπάντες μας συνεπήραν με τις ντεμπούτο κυκλοφορίες τους, ενώ πολλές ποιοτικές κυκλοφορίες δημιουργήθηκαν και από συγκροτήματα ήδη καταξιωμένα. Φυσικά, δεν έλειψαν και οι απογοητεύσεις, αν και σε τούτο το κείμενο δεν θα ασχοληθούμε με αυτές, αλλά με τις κυκλοφορίες που για τον έναν ή τον άλλο λόγο, μ' ανάγκασαν να τις ακούσω περισσότερο από τις υπόλοιπες. Όπως ίσως υποψιάζεστε, παρακάτω θα βρείτε τα καλύτερα ή μάλλον, για να θέσω το ζήτημα στη σωστή του βάση, παρακάτω θα βρείτε τα άλμπουμ που το 2011 με σαγήνευσαν. Άρα, η λίστα που ακολουθεί, απαρτίζεται από τα αγαπημένα μου άλμπουμ της περσινής χρονιάς. Nothing More, Nothing Less.
Τώρα που το απεχθές '11 πήγε εκεί που του αξίζει -στον αγύριστο δηλαδή- είναι μια καλή ευκαιρία να καλοπιάσουμε το '12 που έρχεται με άγριες διαθέσεις, μπας και το καλμάρουμε λίγο. Η αλήθεια είναι πως η περασμένη χρονιά υπήρξε άσχημη, έως πολύ άσχημη, για μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας, αλλά και για κάποιους από τους αρκετά κοντινούς μου ανθρώπους, οπότε εύχομαι ολόψυχα το '12 να είναι μια πολύ καλύτερη χρονιά -σε όλους τους τομείς- τόσο για αυτούς, όσο και για όλους εμάς, ανεξαιρέτως. Διότι, άλλη μια χρονιά παρόμοιου -μηδαμινού δηλαδή- κάλλους, όσο του 2011, μάλλον δεν αντέχεται. Το μοναδικό θετικό που εντόπισα στο 2011 -το οποίο, έβριθε σουρεαλιστικών καταστάσεων- σχετίζεται με τον τομέα της μουσικής -στον οποίο τα πράγματα ήταν σχεδόν εξαιρετικά, τόσο σε ποσοτικό, όσο και σε ποιοτικό επίπεδο- μιας και όλοι οι υπόλοιποι τομείς της ζωής, θαρρώ, πως όχι μόνο δεν βελτιώθηκαν, αλλά μάλλον επιδεινώθηκαν. Αρκετά όμως με την μεμψιμοιρία, μιας και νομίζω ότι δεν βοηθά σε κάτι, ενώ δεν είναι και το φόρτε μου. Το 2012 ελπίζω να είναι μια καλύτερη χρονιά για όλους και είθε όλες οι ευχές που δεχθήκατε, αλλά και που χαρίσατε αυτές τις ημέρες, να γίνουν πραγματικότητα και μάλιστα, το συντομότερο δυνατόν. Have a Hippie New Year Everybody! :)
